Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to mention any person

  • 1 cito

    1.
    cĭtŏ, adv., v. cieo, P. a. fin.
    2.
    cĭto, āvi, ātum ( part. perf. gen. plur. citatūm, Att. ap. Non. p. 485; inf. pass. citarier, Cat. 61, 42), 1, v. freq. a. [cieo].
    I.
    To put into quick motion, to move or drive violently or rapidly, to hurl, shake, rouse, excite, provoke, incite, stimulate, promote, etc. (mostly post-Aug. and poet.; in earlier authors usu. only in P. a.):

    citat hastam,

    Sil. 4, 583:

    arma,

    Stat. Th. 8, 124:

    gradum,

    Claud. VI. Cons. Hon. 510:

    urinam,

    Cels. 2, 19:

    pus,

    id. 5, 28, n. 13:

    umorem illuc,

    id. 4, 6:

    alvum,

    Col. 7, 9, 9:

    ubi luctandi juvenes animosa citavit gloria,

    Stat. Th. 6, 834. —
    2.
    Of plants, to put or shoot forth:

    virgam,

    Col. 3, 6, 2; 4, 15, 2:

    radices,

    id. 5, 5, 5; id. Arb. 10, 3; Pall. Feb. 9, 6.—
    B.
    Trop.:

    isque motus (animi) aut boni aut mali opinione citetur,

    be called forth, Cic. Tusc. 3, 11, 24 Orell. N. cr. (cf.:

    motus cieri,

    id. ib. 1, 10, 20).—
    II.
    (Like cieo, 2.) With reference to the termination ad quem, to urge to, call or summon to (class.; esp. freq. in lang. of business;

    syn.: voco, adesse jubeo): patres in curiam per praeconem ad regem Tarquinium citari jussit,

    Liv. 1, 47, 8; id. 3, 38, 6 and 12:

    senatum,

    id. 9, 30, 2:

    in fora citatis senatoribus,

    id. 27, 24, 2:

    tribus ad sacramentum,

    Suet. Ner. 44; cf. Cat. 61, 43:

    judices citati in hunc reum consedistis,

    Cic. Verr. 2, 1, 7, § 19:

    citari nominatim unum ex iis, etc., i. e. for enrollment for milit. service,

    Liv. 2, 29, 2; id. Epit. libr. 14; Val. Max. 6, 3, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    In law, to call the parties, to see whether they are present (syn.:

    in jus vocare, evocare): citat reum: non respondet. Citat accusatorem... citatus accusator non respondit, non affuit,

    Cic. Verr. 2, 2, 40, § 98; 2, 2, 38, § 92; id. Div. in Caecil. 13, 41;

    so of those accused,

    id. Verr. 2, 2, 38, § 92; id. Mil. 19, 50; Suet. Tib. 11; 61.—And of the roll of a gang of slaves:

    mancipia ergastuli cottidie per nomina,

    Col. 11, 1, 22 al. —Hence, to accuse:

    cum equester ordo reus a consulibus citaretur,

    Cic. Sest. 15, 35; Vitr. 7 praef.;

    and facetiously,

    Plaut. Curc. 1, 3, 6.—With gen. of the charge or penalty:

    omnes ii... abs te capitis C. Rabirii nomine citantur,

    Cic. Rab. Perd. 11, 31; cf.:

    ne proditi mysterii reus a philosophis citaretur,

    Lact. 3, 16, 5.—Of witnesses:

    in hanc rem testem totam Siciliam citabo,

    Cic. Verr. 2, 2, 59, § 146; Suet. Caes. 74; Quint. 6, 4, 7.—
    b.
    Beyond the sphere of judicial proceedings: testem, auctorem, to call one to witness, to call upon, appeal to, quote, cite:

    quamvis citetur Salamis clarissimae testis victoriae,

    Cic. Off. 1, 22, 75:

    quos ego testes citaturus fui rerum a me gestarum,

    Liv. 38, 47, 4:

    poëtas ad testimonium,

    Petr. 2, 5:

    libri, quos Macer Licinius citat identidem auctores,

    Liv. 4, 20, 8.— To call for votes or opinions in the senate, haec illi, quo quisque ordine citabantur, Plin. Ep. 9, 13, 18.—Of an appeal to a god for aid, etc., Ov. F. 5, 683; Cat. 61, 42.—
    2.
    (Like cieo, II. C.) In gen., to mention any person or thing by name, to name, mention, call out, proclaim, announce (rare but class.;

    syn. laudo): omnes Danai reliquique Graeci, qui hoc anapaesto citantur,

    Cic. Fin. 2, 6, 18: victorem Olympiae citari; cf. Nep. praef. § 5; Liv. 29, 37, 9; Stat. Th. 6, 922:

    paeanem,

    to rehearse, recite, Cic. de Or. 1, 59, 251:

    io Bacche,

    to call, Hor. S. 1, 3, 7 (cf.:

    triumphum ciere,

    Liv. 45, 38, 12, infra cieo, II. C. 2.); Col. 11, 1, 22.—Hence, cĭtātus, a, um, part., driven, urged on, hastened, hurried; and P a., quick, rapid, speedy, swift (opp. tardus; class.).
    A.
    Prop., freq.:

    citato equo,

    at full gallop, Caes. B. C. 3, 96; Liv. 1, 27, 7; 3, 46, 6; so,

    equis,

    id. 1, 5, 8; cf. Verg. A. 12, 373 al.:

    jumentis,

    Suet. Ner. 5:

    pede,

    Cat. 63, 2:

    tripudiis,

    id. 63, 26:

    citato gradu,

    Liv. 28, 14, 17:

    passibus,

    Sen. Hippol. 9:

    axe,

    Juv. 1, 60:

    citatum agmen,

    Liv. 35, 30, 1:

    citatiore agmine ad stativa sua pervenit,

    id. 27, 50, 1; so,

    citatissimo agmine,

    id. 22, 6, 10 al.:

    amnis citatior,

    id. 23, 19, 11:

    flumen,

    Sen. Herc. Fur. 178:

    nautae,

    Prop. 1, 8, 23:

    rates,

    Sen. Hippol. 1048; Luc. 8, 456:

    currus,

    Sil. 8, 663:

    Euro citatior,

    Sil. 4, 6:

    alvus citatior,

    Plin. 7, 15, 13, § 63.—Also instead of an adv. (cf. citus, B.):

    Rhenus per fines Trevirorum citatus fertur,

    Caes. B. G. 4, 10:

    ferunt citati signa,

    Liv. 41, 3, 8:

    penna citatior ibat,

    Sil. 10, 11.—
    B.
    Trop., quick, rapid, vehement, impetuous:

    argumenta acria et citata,

    Quint. 9, 4, 135;

    and transf. to persons: in argumentis citati atque ipso etiam motu celeres sumus,

    id. 9, 4, 138:

    Roscius citatior, Aesopus gravior fuit,

    id. 11, 3, 111; 11, [p. 346] 3, 17:

    pronuntiatio (opp. pressa),

    id. 11, 3, 111:

    citatior manus (opp. lenior),

    id. 11, 3, 102:

    soni tum placidi tum citati,

    Gell. 1, 11, 15.— Adv.: cĭtātē, quickly, speedily, nimbly, rapidly (perh. only in the two foll. examples):

    piscatores citatius moventur,

    Quint. 11, 3, 112:

    ut versus quam citatissime volvant,

    id. 1, 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > cito

  • 2 dico

    1.
    dĭco, āvi, ātum, 1 (dixe for dixisse, Val. Ant. ap. Arn. 5, 1; DICASSIT dixerit, Paul. ex Fest. p. 75, 15; rather = dicaverit), v. a. [orig. the same word with 2. dīco; cf. the meaning of abdĭco and abdīco, of indĭco and indīco, dedĭco, no. II. A. al., Corss. Ausspr. 1, 380].
    I.
    To proclaim, make known. So perh. only in the foll. passage: pugnam, Lucil. ap. Non. 287, 30.—Far more freq.,
    II.
    Relig. t. t., to dedicate, consecrate, devote any thing to a deity or to a deified person (for syn. cf.: dedico, consecro, inauguro).
    A.
    Prop.: et me dicabo atque animam devotabo hostibus, Att. ap. Non. 98, 12:

    donum tibi (sc. Jovi) dicatum atque promissum,

    Cic. Verr. 2, 5, 72; cf.:

    ara condita atque dicata,

    Liv. 1, 7 (for which aram condidit dedicavitque, id. 28, 46 fin.); so,

    aram,

    id. 1, 7; 1, 20:

    capitolium, templum Jovis O. M.,

    id. 22, 38 fin.:

    templa,

    Ov. F. 1, 610:

    delubrum ex manubiis,

    Plin. 7, 26, 27, § 97:

    lychnuchum Apollini,

    id. 34, 3, 8, § 14:

    statuas Olympiae,

    id. 34, 4, 9, § 16:

    vehiculum,

    Tac. G. 40:

    carmen Veneri,

    Plin. 37, 10, 66, § 178; cf. Suet. Ner. 10 fin. et saep.:

    cygni Apollini dicati,

    Cic. Tusc. 1, 30, 73.—
    2.
    With a personal object, to consecrate, to deify (cf. dedico, no. II. A. b.):

    Janus geminus a Numa dicatus,

    Plin. 34, 7, 16, § 34:

    inter numina dicatus Augustus,

    Tac. A. 1, 59.—
    B.
    Transf., beyond the relig. sphere.
    1.
    To give up, set apart, appropriate a thing to any one: recita;

    aurium operam tibi dico,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 72; so,

    operam,

    id. Ps. 1, 5, 147; Ter. Ph. 1, 2, 12:

    hunc totum diem tibi,

    Cic. Leg. 2, 3, 7:

    tuum studium meae laudi,

    id. Fam. 2, 6, 4:

    genus (orationis) epidicticum gymnasiis et palaestrae,

    id. Or. 13, 42:

    librum Maecenati,

    Plin. 19, 10, 57, § 177; cf.:

    librum laudibus ptisanae,

    id. 18, 7, 15, § 75 al.:

    (Deïopeam) conubio jungam stabili propriamque dicabo,

    Verg. A. 1, 73; cf. the same verse, ib. 4, 126:

    se Crasso,

    Cic. de Or. 3, 3, 11; cf.: se Remis in clientelam, * Caes. B. G. 6, 12, 7:

    se alii civitati,

    to become a free denizen of it, Cic. Balb. 11, 28;

    for which: se in aliam civitatem,

    id. ib. 12 fin.
    * 2.
    (I. q. dedico, no. II. A.) To consecrate a thing by using it for the first time:

    nova signa novamque aquilam,

    Tac. H. 5, 16.— Hence, dĭcātus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), devoted, consecrated, dedicated:

    loca Christo dedicatissima, August. Civ. Dei, 3, 31: CONSTANTINO AETERNO AVGVSTO ARRIVS DIOTIMVS... N. M. Q. (i. e. numini majestatique) EIVS DICATISSIMVS,

    Inscr. Orell. 1083.
    2.
    dīco, xi, ctum, 3 ( praes. DEICO, Inscr. Orell. 4848; imp. usu. dic; cf. duc, fac, fer, from duco, etc., DEICVNTO, and perf. DEIXSERINT, P. C. de Therm. ib. 3673; imp. dice, Naev. ap. Fest. p. 298, 29 Müll.; Plaut. Capt. 2, 2, 109; id. Bac. 4, 4, 65; id. Merc. 1, 2, 47 al.; cf. Quint. 1, 6, 21; fut. dicem = dicam, Cato ap. Quint. 1, 7, 23; cf. Paul. ex Fest. p. 72, 6 Müll.—Another form of the future is dicebo, Novius ap. Non. 507 (Com. v. 8 Rib.). — Perf. sync.:

    dixti,

    Plaut. As. 4, 2, 14; id. Trin. 2, 4, 155; id. Mil. 2, 4, 12 et saep.; Ter. And. 3, 1, 1; 3, 2, 38; id. Heaut. 2, 3, 100 et saep.; Cic. Fin. 2, 3, 10; id. N. D. 3, 9, 23; id. Caecin. 29, 82; acc. to Quint. 9, 3, 22.— Perf. subj.:

    dixis,

    Plaut. Capt. 1, 2, 46; Caecil. ap. Gell. 7, 17 fin.:

    dixem = dixissem,

    Plaut. Pseud. 1, 5, 84; inf. dixe = dix isse, Plaut. Fragm. ap. Non. 105, 23; Varr. ib. 451, 16; Arn. init.; Aus. Sept. Sap. de Cleob. 8; inf. praes. pass. dicier, Ter. Eun. 4, 4, 32; Vatin. in Cic. Fam. 5, 9 al.), v. a. [root DIC = DEIK in deiknumi; lit., to show; cf. dikê, and Lat. dicis, ju-dex, dicio], to say, tell, mention, relate, affirm, declare, state; to mean, intend (for syn. cf.: for, loquor, verba facio, dicto, dictito, oro, inquam, aio, fabulor, concionor, pronuntio, praedico, recito, declamo, affirmo, assevero, contendo; also, nomino, voco, alloquor, designo, nuncupo; also, decerno, jubeo, statuo, etc.; cf. also, nego.—The person addressed is usually put in dat., v. the foll.: dicere ad aliquem, in eccl. Lat., stands for the Gr. eipein pros tina, Vulg. Luc. 2, 34 al.; cf. infra I. B. 2. g).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    Amphitruonis socium nae me esse volui dicere,

    Plaut. Am. 1, 1, 228:

    advenisse familiarem dicito,

    id. ib. 1, 1, 197:

    haec uti sunt facta ero dicam,

    id. ib. 1, 1, 304; cf. ib. 2, 1, 23:

    signi dic quid est?

    id. ib. 1, 1, 265:

    si dixero mendacium,

    id. ib. 1, 1, 43; cf.

    opp. vera dico,

    id. ib. 1, 1, 238 al.:

    quo facto aut dicto adest opus,

    id. ib. 1, 1, 15; cf.:

    dictu opus est,

    Ter. Heaut. 5, 1, 68:

    nihil est dictu facilius,

    id. Phorm. 2, 1, 70:

    turpe dictu,

    id. Ad. 2, 4, 11:

    indignis si male dicitur, bene dictum id esse dico,

    Plaut. Curc. 4, 2, 27:

    ille, quem dixi,

    whom I have mentioned, named, Cic. de Or. 3, 12, 45 et saep.: vel dicam = vel potius, or rather:

    stuporem hominis vel dicam pecudis attendite,

    Cic. Phil. 2, 12, 30; cf.:

    mihi placebat Pomponius maxime vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207; so id. ib. 70, 246; id. Fam. 4, 7, 3 al.—
    b.
    Dicitur, dicebatur, dictum est, impers. with acc. and inf., it is said, related, maintained, etc.; or, they say, affirm, etc.: de hoc (sc. Diodoro) Verri dicitur, habere eum, etc., it is reported to Verres that, etc., Cic. Verr. 2, 4, 18:

    non sine causa dicitur, ad ea referri omnes nostras cogitationes,

    id. Fin. 3, 18, 60; so,

    dicitur,

    Nep. Paus. 5, 3; Quint. 5, 7, 33; 7, 2, 44; Ov. F. 4, 508:

    Titum multo apud patrem sermone orasse dicebatur, ne, etc.,

    Tac. H. 4, 52; so,

    dicebatur,

    id. A. 1, 10:

    in hac habitasse platea dictum'st Chrysidem,

    Ter. And. 4, 5, 1:

    dictum est,

    Caes. B. G. 1, 1, 5; Liv. 38, 56; Quint. 6, 1, 27:

    ut pulsis hostibus dici posset, eos, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 3. Cf. also: hoc, illud dicitur, with acc. and inf., Cic. Fin. 5, 24, 72; id. de Or. 1, 33, 150; Quint. 4, 2, 91; 11, 3, 177 al. —Esp. in histt. in reference to what has been previously related:

    ut supra dictum est,

    Sall. J. 96, 1:

    sicut ante dictum est,

    Nep. Dion. 9, 5; cf. Curt. 3, 7, 7; 5, 1, 11; 8, 6, 2 et saep.—
    c.
    (See Zumpt, Gram. § 607.) Dicor, diceris, dicitur, with nom. and inf., it is said that I, thou, he, etc.; or, they say that I, thou, etc.:

    ut nos dicamur duo omnium dignissimi esse,

    Plaut. As. 2, 2, 47: cf. Quint. 4, 4, 6:

    dicar Princeps Aeolium carmen ad Italos Deduxisse modos,

    Hor. Od. 3, 30, 10 al.:

    illi socius esse diceris,

    Plaut. Rud. 1, 2, 72: aedes Demaenetus ubi [p. 571] dicitur habitare, id. As. 2, 3, 2:

    qui (Pisistratus) primus Homeri libros confusos antea sic disposuisse dicitur, ut nunc habemus,

    Cic. de Or. 3, 34, 137 et saep.:

    quot annos nata dicitur?

    Plaut. Cist. 4, 2, 89:

    is nunc dicitur venturus peregre,

    id. Truc. 1, 1, 66 et saep. In a double construction, with nom. and inf., and acc. and inf. (acc. to no. b. and c.): petisse dicitur major Titius... idque ab eis facile (sc. eum) impetrasse, Auct. B. Afr. 28 fin.; so Suet. Oth. 7.—
    d.
    Dictum ac factum or dictum factum (Gr. hama epos hama ergon), in colloq. lang., no sooner said than done, without delay, Ter. And. 2, 3, 7:

    dictum ac factum reddidi,

    it was "said and done" with me, id. Heaut. 4, 5, 12; 5, 1, 31; cf.:

    dicto citius,

    Verg. A. 1, 142; Hor. S. 2, 2, 80; and:

    dicto prope citius,

    Liv. 23, 47, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn.
    a.
    To assert, affirm a thing as certain (opp. nego):

    quem esse negas, eundem esse dicis,

    Cic. Tusc. 1, 6, 12; cf.:

    dicebant, ego negabam,

    id. Fam. 3, 8, 5; and:

    quibus creditum non sit negantibus, iisdem credatur dicentibus?

    id. Rab. Post. 12, 35.—
    b.
    For dico with a negative, nego is used, q. v.; cf. Zumpt, Gram. § 799;

    but: dicere nihil esse pulchrius, etc.,

    Liv. 30, 12, 6; 21, 9, 3 Fabri; so,

    freq. in Liv. when the negation precedes,

    id. 30, 22, 5; 23, 10, 13 al.; cf. Krebs, Antibar. p. 355.—
    2.
    dico is often inserted parenthetically, to give emphasis to an apposition:

    utinam C. Caesari, patri, dico adulescenti contigisset, etc.,

    Cic. Phil. 5, 18, 49; id. Tusc. 5, 36, 105; id. Planc. 12, 30; Quint. 9, 2, 83; cf. Cic. Or. 58, 197; id. Tusc. 4, 16, 36; Sen. Ep. 14, 6; id. Vit. Beat. 15, 6; Quint. 1, 6, 24:

    ille mihi praesidium dederat, cum dico mihi, senatui dico populoque Romano,

    Cic. Phil. 11, 8, 20; Sen. Ep. 83, 12; Plin. Ep. 2, 20, 2; 3, 2, 2.—
    3.
    In rhetor. and jurid. lang., to pronounce, deliver, rehearse, speak any thing.
    (α).
    With acc.:

    oratio dicta de scripto,

    Cic. Planc. 30 fin.; cf.:

    sententiam de scripto,

    id. Att. 4, 3, 3:

    controversias,

    Quint. 3, 8, 51; 9, 2, 77:

    prooemium ac narrationem et argumenta,

    id. 2, 20, 10:

    exordia,

    id. 11, 3, 161:

    theses et communes locos,

    id. 2, 1, 9:

    materias,

    id. 2, 4, 41:

    versus,

    Cic. Or. 56, 189; Quint. 6, 3, 86:

    causam, of the defendant or his attorney,

    to make a defensive speech, to plead in defence, Cic. Rosc. Am. 5; id. Quint. 8; id. Sest. 8; Quint. 5, 11, 39; 7, 4, 3; 8, 2, 24 al.; cf.

    causas (said of the attorney),

    Cic. de Or. 1, 2, 5; 2, 8, 32 al.:

    jus,

    to pronounce judgment, id. Fl. 3; id. Fam. 13, 14; hence the praetor's formula: DO, DICO, ADDICO; v. do, etc.—
    (β).
    With ad and acc. pers., to plead before a person or tribunal:

    ad unum judicem,

    Cic. Opt. Gen. 4, 10:

    ad quos? ad me, si idoneus videor qui judicem, etc.,

    id. Verr. 2, 2, 29, § 72; Liv. 3, 41.—
    (γ).
    With ad and acc. of thing, to speak in reference to, in reply to:

    non audeo ad ista dicere,

    Cic. Tusc. 3, 32, 78; id. Rep. 1, 18, 30.—
    (δ).
    Absol.:

    nec idem loqui, quod dicere,

    Cic. Or. 32:

    est oratoris proprium, apte, distincte, ornate dicere,

    id. Off. 1, 1, 2; so,

    de aliqua re pro aliquo, contra aliquem, etc., innumerable times in Cic. and Quint.: dixi, the t. t. at the end of a speech,

    I have done, Cic. Verr. 1 fin. Ascon. and Zumpt, a. h. 1.;

    thus, dixerunt, the t. t. by which the praeco pronounced the speeches of the parties to be finished,

    Quint. 1, 5, 43; cf. Spald. ad Quint. 6, 4, 7.— Transf. beyond the judicial sphere:

    causam nullam or causam haud dico,

    I have no objection, Plaut. Mil. 5, 34; id. Capt. 3, 4, 92; Ter. Ph. 2, 1, 42.—
    4.
    To describe, relate, sing, celebrate in writing (mostly poet.):

    tibi dicere laudes,

    Tib. 1, 3, 31; so,

    laudes Phoebi et Dianae,

    Hor. C. S. 76:

    Dianam, Cynthium, Latonam,

    id. C. 1, 21, 1:

    Alciden puerosque Ledae,

    id. ib. 1, 12, 25:

    caelestes, pugilemve equumve,

    id. ib. 4, 2, 19:

    Pelidae stomachum,

    id. ib. 1, 6, 5:

    bella,

    id. Ep. 1, 16, 26; Liv. 7, 29:

    carmen,

    Hor. C. 1, 32, 3; id. C. S. 8; Tib. 2, 1, 54:

    modos,

    Hor. C. 3, 11, 7:

    silvestrium naturas,

    Plin. 15, 30, 40, § 138 et saep.:

    temporibus Augusti dicendis non defuere decora ingenia,

    Tac. A. 1, 1; id. H. 1, 1:

    vir neque silendus neque dicendus sine cura,

    Vell. 2, 13.—
    b.
    Of prophecies, to predict, foretell:

    bellicosis fata Quiritibus Hac lege dico, ne, etc.,

    Hor. C. 3, 3, 58:

    sortes per carmina,

    id. A. P. 403:

    quicquid,

    id. S. 2, 5, 59:

    hoc (Delphi),

    Ov. Tr. 4, 8, 43 et saep.—
    5.
    To pronounce, articulate a letter, syllable, word: Demosthenem scribit Phalereus, cum Rho dicere nequiret, etc., Cic. Div. 2, 46, 96; id. de Or. 1, 61, 260; Quint. 1, 4, 8; 1, 7, 21 al.—
    6.
    To call, to name: habitum quendam vitalem corporis esse, harmoniam Graii quam dicunt, Lucr. 3, 106; cf.: Latine dicimus elocutionem, quam Graeci phrasin vocant, Quint. 8, 1, 1:

    Chaoniamque omnem Trojano a Chaone dixit,

    Verg. A. 3, 335:

    hic ames dici pater atque princeps,

    Hor. Od. 1, 2, 50:

    uxor quondam tua dicta,

    Verg. A. 2, 678 et saep. —Prov.:

    dici beatus ante obitum nemo debet,

    Ov. M. 3, 135.—
    7.
    To name, appoint one to an office:

    ut consules roget praetor vel dictatorem dicat,

    Cic. Att. 9, 15, 2: so,

    dictatorem,

    Liv. 5, 9; 7, 26; 8, 29:

    consulem,

    id. 10, 15; 24, 9; 26, 22 (thrice):

    magistrum equitum,

    id. 6, 39:

    aedilem,

    id. 9, 46:

    arbitrum bibendi,

    Hor. Od. 2, 7, 26 et saep.—
    8.
    To appoint, set apart. fix upon, settle:

    nam mea bona meis cognatis dicam, inter eos partiam,

    Plaut. Mil. 3, 1, 113; cf. Pompon. ap. Non. 280, 19:

    dotis paululum vicino suo,

    Afran. ib. 26:

    pecuniam omnem suam doti,

    Cic. Fl. 35: quoniam inter nos nuptiae sunt dictae, Afran. ap. Non. 280, 24; cf.:

    diem nuptiis,

    Ter. And. 1, 1, 75:

    diem operi,

    Cic. Verr. 2, 1, 57:

    diem juris,

    Plaut. Men. 4, 2, 16:

    diem exercitui ad conveniendum Pharas,

    Liv. 36, 8; cf. id. 42, 28, and v. dies:

    locum consiliis,

    id. 25, 16:

    leges pacis,

    id. 33, 12; cf.:

    leges victis,

    id. 34, 57:

    legem tibi,

    Hor. Ep. 2, 2, 18; Ov. M. 6, 137; cf.:

    legem sibi,

    to give sentence upon one's self, id. ib. 13, 72:

    pretium muneri,

    Hor. C. 4, 8, 12 et saep.—With inf.: prius data est, quam tibi dari dicta, Pac. ap. Non. 280, 28. — Pass. impers.:

    eodem Numida inermis, ut dictum erat, accedit,

    Sall. J. 113, 6.—
    9.
    To utter, express, esp. in phrases:

    non dici potest, dici vix potest, etc.: non dici potest quam flagrem desiderio urbis,

    Cic. Att. 5, 11, 1; 5, 17, 5:

    dici vix potest quanta sit vis, etc.,

    id. Leg. 2, 15, 38; id. Verr. 2, 4, 57, § 127; id. Or. 17, 55; id. Red. ad Quir. 1, 4; cf. Quint. 2, 2, 8; 11, 3, 85.—
    10.
    (Mostly in colloq. lang.) Alicui, like our vulg. to tell one so and so, for to admonish, warn, threaten him:

    dicebam, pater, tibi, ne matri consuleres male,

    Plaut. As. 5, 2, 88; cf. Nep. Datam. 5; Ov. Am. 1, 14, 1.—Esp. freq.:

    tibi (ego) dico,

    I tell you, Plaut. Curc. 4, 2, 30; id. Bacch. 4, 9, 76; id. Men. 2, 3, 27; id. Mil. 2, 2, 62 et saep.; Ter. And. 1, 2, 33 Ruhnk.; id. ib. 4, 4, 23; id. Eun. 2, 3, 46; 87; Phaedr. 4, 19, 18; cf.:

    tibi dicimus,

    Ov. H. 20, 153; id. M. 9, 122; so, dixi, I have said it, i. e. you may depend upon it, it shall be done, Ter. Phorm. 2, 3, 90; 92.—
    11.
    Dicere sacramentum or sacramento, to take an oath, to swear; v. sacramentum.
    II.
    Transf., i. q. intellego, Gr. phêmi, to mean so and so; it may sometimes be rendered in English by namely, to wit:

    nec quemquam vidi, qui magis ea, quae timenda esse negaret, timeret, mortem dico et deos,

    Cic. N. D. 1, 31, 86; id. de Or. 3, 44, 174: M. Sequar ut institui divinum illum virum, quem saepius fortasse laudo quam necesse est. At. Platonem videlicet dicis, id. Leg. 3, 1:

    uxoris dico, non tuam,

    Plaut. As. 1, 1, 30 et saep.—Hence, dictum, i, n., something said, i. e. a saying, a word.
    A.
    In gen.: haut doctis dictis certantes sed male dictis, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 274 Vahl.; acc. to Hertz.: nec maledictis); so,

    istaec dicta dicere,

    Plaut. Trin. 1, 2, 40:

    docta,

    id. ib. 2, 2, 99; id. Men. 2, 1, 24; Lucr. 5, 113; cf.

    condocta,

    Plaut. Poen. 3, 2, 3:

    meum,

    id. As. 2, 4, 1:

    ridiculum,

    id. Capt. 3, 1, 22:

    minimum,

    Cic. Fam. 1, 9:

    ferocibus dictis rem nobilitare,

    Liv. 23, 47, 4 al.:

    ob admissum foede dictumve superbe,

    Lucr. 5, 1224; cf.

    facete,

    Plaut. Capt. 1, 2, 73; id. Poen. 3, 3, 24; Ter. Eun. 2, 2, 57; Cic. Off. 1, 29, 104 al.:

    lepide,

    Plaut. Most. 1, 3, 103:

    absurde,

    id. Capt. 1, 1, 3:

    vere,

    Nep. Alc. 8, 4:

    ambigue,

    Hor. A. P. 449 et saep.—Pleon.:

    feci ego istaec dicta quae vos dicitis (sc. me fecisse),

    Plaut. Casin. 5, 4, 17.—
    B.
    In partic.
    1.
    A saying, maxim, proverb:

    aurea dicta,

    Lucr. 3, 12; cf.

    veridica,

    id. 6, 24: Catonis est dictum. Pedibus compensari pecuniam, Cic. Fl. 29 fin. Hence, the title of a work by Caesar: Dicta collectanea (his Apophthegmata, mentioned in Cic. Fam. 9, 16), Suet. Caes. 56.—Esp. freq.,
    2.
    For facete dictum, a witty saying, bon-mot, Enn. ap. Cic. de Or. 2, 54 fin. (cf. Cic. ap. Macr. S. 2, 1 fin.); Cic. Phil. 2, 17; Quint. 6, 3, 2; 16; 36; Liv. 7, 33, 3; Hor. A. P. 273 et saep.; cf. also, dicterium.—
    3.
    Poetry, verse (abstr. and concr.): dicti studiosus, Enn. ap. Cic. Brut. 18, 71:

    rerum naturam expandere dictis,

    Lucr. 1, 126; 5, 56:

    Ennius hirsuta cingat sua dicta corona,

    Prop. 4 (5), 1, 61.—
    4.
    A prediction, prophecy, Lucr. 1, 103; Verg. A. 2, 115; Val. Fl. 2, 326 al.; cf. dictio.—
    5.
    An order, command:

    dicto paruit consul,

    Liv. 9, 41; cf. Verg. A. 3, 189; Ov. M. 8, 815:

    haec dicta dedit,

    Liv. 3, 61; cf. id. 7, 33; 8, 34; 22, 25 al.: dicto audientem esse and dicto audire alicui, v. audio.—
    6.
    A promise, assurance:

    illi dixerant sese dedituros... Cares, tamen, non dicto capti, etc.,

    Nep. Milt. 2, 5; Fur. ap. Macr. S. 6, 1, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > dico

  • 3 refero

    rĕ-fĕro, rettŭli (also written retuli), rĕlātum (rēlātum or rellatum, Lucr. 2, 1001), rĕferre, v. a. irr., to bear, carry, bring, draw, or give back (very freq. and class.; cf.: reduco, reporto, retraho).
    I.
    Lit.
    A.
    Ingen.: zonas, quas plenas argenti extuli, eas ex provinciā inanes rettuli, C. Gracchus ap. Gell. 15, 12 fin.:

    arma,

    Plaut. Ep. 2, 2, 25:

    vasa domum,

    id. Poen. 4, 2, 25; cf.:

    pallam domum,

    id. Men. 5, 7, 59; 4, 2, 97; 98; cf.:

    anulum ad me,

    id. Cas. 2, 1, 1;

    and simply pallam, spinther,

    id. Men. 3, 3, 16; 5, 1, 5; 5, 2, 56:

    secum aurum,

    id. Aul. 4, 5, 4:

    exta,

    id. Poen. 2, 44:

    uvidum rete sine squamoso pecu,

    id. Rud. 4, 3, 5:

    aestus aliquem in portum refert,

    id. As. 1, 3, 6:

    Auster me ad tribulos tuos Rhegium rettulit,

    Cic. Fam. 12, 25, 3: ut naves eodem, unde erant profectae, reterrentur, Caes. B. G. 4, 28:

    me referunt pedes in Tusculanum,

    Cic. Att. 15, 16, B; cf.:

    aliquem lecticae impositum domum,

    Suet. Caes. 82; and:

    in Palatium,

    id. Vit. 16: intro referre pedem, to turn one ' s feet back, to return, Plaut. Merc. 5, 4, 50; cf.:

    incertus tuum cave ad me rettuleris pedem,

    id. Ep. 3, 4, 3:

    caelo rettulit illa pedem,

    Ov. H. 16, 88; 15, 186:

    fertque refertque pedes,

    id. F. 6, 334 (for a different use of the phrase, v. infra B. 2.):

    in decimum vestigia rettulit annum (victoria),

    Verg. A. 11, 290:

    in convivia gressum,

    Sil. 11, 355:

    in thalamos cursum,

    id. 8, 89:

    ad nomen caput ille refert,

    turns his head, looks back, Ov. M. 3, 245:

    suumque Rettulit os in se,

    drew back, concealed, id. ib. 2, 303:

    ad Tuneta rursum castra refert,

    Liv. 30, 16:

    corpus in monumentum,

    Petr. 113:

    relatis Lacedaemona (ossibus),

    Just. 3, 3, 12:

    gemmam non ad os, sed ad genas,

    Ov. Tr. 5, 4, 5: digitos ad os referre, to draw back (v. digitus), Quint. 11, 3, 103:

    digitos ad frontem saepe,

    Ov. M. 15, 567:

    manum ad capulum,

    Tac. A. 15, 58 fin.:

    rursus enses vaginae,

    Sil. 7, 508:

    pecunias monumentaque, in templum,

    Caes. B. C. 2, 21:

    caput ejus in castra,

    id. B. G. 5, 58:

    vulneratos in locum tutum,

    id. B. C. 2, 41:

    cornua (urorum) in publicum,

    id. B. G. 6, 28:

    frumentum omne ad se referri jubet,

    id. ib. 7, 71:

    signa militaria, scutum, litteras ad Caesarem,

    id. ib. 7, 88; id. B. C. 3, 53; 3, 99; id. B. G. 1, 29; 5, 49:

    Caesaris capite relato,

    id. B. C. 3, 19 fin.
    b.
    Esp.: referre se, to go back, return:

    Romam se rettulit,

    Cic. Fl. 21, 50:

    sese in castra,

    Caes. B. C. 1, 72 fin.:

    se huc,

    id. ib. 2, 8, 2:

    domum me Ad porri catinum,

    Hor. S. 1, 6, 115:

    sese ab Argis (Juno),

    Verg. A. 7, 286:

    se ab aestu,

    Ov. M. 14, 52; cf.:

    se de Britannis ovans,

    Tac. A. 13, 32:

    causam Cleanthes offert, cur se sol referat,

    Cic. N. D. 3, 14, 37.—
    c.
    Pass. in mid. sense, to return, arrive:

    sin reiciemur, tamen eodem paulo tardius referamur necesse est,

    Cic. Tusc. 1, 49, 119:

    classem relatam,

    Verg. A. 1, 390:

    nunc Itali in tergum versis referuntur habenis,

    Sil. 4, 317; 7, 623.—
    d.
    To withdraw, remove:

    fines benignitatis introrsus referre,

    to narrow, Sen. Ben. 1, 14, 5:

    Seleucia ab mari relata,

    remote, Plin. 5, 27, 22, § 93. —
    B.
    In partic.
    1.
    To give back something due; to give up, return, restore, pay back, repay (= reddere):

    scyphos, quos utendos dedi Philodamo, rettuleritne?

    Plaut. As. 2, 4, 34; cf. id. Aul. 4, 10, 29; 37; 38;

    and, pateram (surreptam),

    Cic. Div. 1, 25, 54:

    argentum,

    Plaut. Ps. 2, 2, 29; so (with reddere) id. Curc. 5, 3, 45:

    mercedem (with reddere),

    id. As. 2, 4, 35; cf.:

    octonis idibus aera,

    to pay the money for tuition. Hor. S. 1, 6, 75 (v. idus):

    si non Rettuleris pannum,

    id. Ep. 1, 17, 32; 1, 6, 60:

    verum, si plus dederis, referam,

    Plaut. Ep. 2, 2, 112.—
    2.
    Referre pedem or gradum, as a milit. t. t., to draw back, retire, withdraw, retreat (different from the gen. signif., to return, and the above passages):

    vulneribus defessi pedem referre coeperunt,

    Caes. B. G. 1, 25; cf.:

    ut paulatim cedant ac pedem referant,

    id. B. C. 2, 40; Liv. 7, 33; so,

    referre pedem,

    Caes. B. C. 1, 44 (with loco excedere); Cic. Phil. 12, 3 (opp. insistere); Liv. 3, 60 (opp. restituitur pugna);

    21, 8 al.— For the sake of euphony: referre gradum: cum pedes referret gradum,

    Liv. 1, 14. —

    And, in a like sense, once mid.: a primā acie ad triarios sensim referebatur,

    Liv. 8, 8, 11.—
    b.
    Transf., out of the milit. sphere:

    feroque viso retulit retro pedem (viator),

    Phaedr. 2, 1, 8; cf.:

    viso rettulit angue pedem,

    Ov. F. 2, 342; 6, 334:

    rettulit ille gradus horrueruntque comae,

    id. ib. 2, 502:

    (in judiciis) instare proficientibus et ab iis, quae non adjuvant, quam mollissime pedem oportet referre,

    Quint. 6, 4, 19.
    II.
    Trop., to bear or carry back, to bring, draw, or give back.
    A.
    In gen.: (Saxum) ejulatu... Resonando mutum flebiles voces refert, Att. ap. Cic. Fin. 2, 29, 94 (Trag. Rel. p. 176 Rib.); cf. Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42:

    sonum,

    id. N. D. 2, 57, 144; id. Or. 12, 38; Hor. Ep. 2, 1, 201 al.:

    voces,

    Ov. M. 12, 47; cf.:

    Coëamus rettulit Echo,

    id. ib. 3, 387: cum ex CXXV. judicibus reus L. referret, restored to the list, i. e. retained, accepted (opp. quinque et LXX. reiceret), Cic. Planc. 17:

    o mihi praeteritos referat si Juppiter annos!

    Verg. A. 8, 560; cf.: tibi tempora, Hor. C. 4, 13, 13:

    festas luces (sae culum),

    id. ib. 4, 6, 42:

    dies siccos (sol),

    id. ib. 3, 29, 20 et saep.:

    hoc quidem jam periit: Ni quid tibi hinc in spem referas,

    Plaut. Ep. 3, 2, 3:

    ad amicam meras querimonias referre,

    id. Truc. 1, 2, 65:

    hic in suam domum ignominiam et calamitatem rettulit,

    Cic. Off. 1, 39, 138; cf.:

    pro re certā spem falsam domum rettulerunt,

    id. Rosc. Am. 38, 110:

    rem publicam sistere negat posse, nisi ad equestrem ordinem judicia referantur,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    servati civis decus referre,

    Tac. A. 3, 21:

    e cursu populari referre aspectum in curiam,

    to turn back, turn towards, Cic. Prov. Cons. 16, 38; cf.:

    oculos animumque ad aliquem,

    id. Quint. 14, 47:

    animum ad studia,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    animum ad veritatem,

    id. Rosc. Am. 16, 48:

    animum ad firmitudinem,

    Tac. A. 3, 6 et saep.:

    multa dies variique labor mutabilis aevi Rettulit in melius,

    brought to a better state, Verg. A. 11, 426:

    uterque se a scientiae delectatione ad efficiendi utilitatem refert,

    Cic. Rep. 5, 3, 5; so,

    se ad philosophiam referre,

    to go back, return, id. Off. 2, 1, 4:

    ut eo, unde digressa est, referat se oratio,

    id. ib. 2, 22, 77.—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 1.) To pay back, give back, repay (syn. reddo):

    denique Par pari referto,

    Ter. Eun. 3, 1, 55; cf.:

    quod ab ipso adlatum est, id sibi esse relatum putet,

    id. Phorm. prol. 21:

    ut puto, non poteris ipsa referre vicem,

    pay him back in his own coin, Ov. A. A. 1, 370; Sen. Herc. Fur. 1337. — Esp. in the phrase referre gratiam (rarely gratias), to return thanks, show one ' s gratitude (by deeds), to recompense, requite (cf.:

    gratiam habeo): spero ego mihi quoque Tempus tale eventurum, ut tibi gratium referam parem,

    Plaut. Merc. 5, 4, 39:

    parem gratiam,

    Ter. Eun. 4, 4, 51:

    et habetur et refertur, Thais, a me ita, uti merita es, gratia,

    id. ib. 4, 6, 12; cf.:

    meritam gratiam debitamque,

    Cic. de Or. 3, 4, 14:

    justam ac debitam gratiam,

    id. Balb. 26, 59:

    pro eo mihi ac mereor relaturos esse gratiam,

    id. Cat. 4, 2, 3; 1, 11, 28; id. Off. 2, 20, 69:

    fecisti ut tibi numquam referre gratiam possim,

    Plaut. Capt. 5, 1, 12; id. Most. 1, 3, 57; id. Pers. 5, 2, 71; id. Ps. 1, 3, 86; id. Rud. 5, 3, 36 al.; Cic. Lael. 15, 53; Caes. B. G. 1, 35:

    alicui pro ejus meritis gratiam referre,

    id. ib. 5, 27 fin.; id. B. C. 2, 39; 3, 1, fin.:

    gratiam emeritis,

    Ov. P. 1, 7, 61:

    gratiam factis,

    id. Tr. 5, 4, 47.— Plur.:

    pro tantis eorum in rem publicam meritis honores ei habeantur gratiaeque referantur,

    Cic. Phil. 3, 15, 39; 10, 11, 1:

    dis advenientem gratias pro meritis agere,

    Plaut. Am. 1, 1, 27; v. gratia.—
    2.
    To bring back any thing; to repeat, renew, restore, = repetere, retractare, renovare, etc.:

    (Hecyram) Iterum referre,

    to produce it again, Ter. Hec. prol. 7; id. ib. prol. alt. 21 and 30; cf. Hor. A. P. 179.— So, to bring up for reconsideration:

    rem judicatam,

    Cic. Dom. 29, 78:

    ludunt... Dictaeos referunt Curetas,

    Lucr. 2, 633:

    Actia pugna per pueros refertur,

    Hor. Ep. 1, 18, 62: institutum referri ac renovari, Civ. Div. in Caecil. 21, 68; cf.:

    consuetudo longo intervallo repetita ac relata,

    id. ib. 21, 67:

    te illud idem, quod tum explosum et ejectum est, nunc rettulisse demiror,

    Cic. Clu. 31, 86:

    cum ad idem, unde semel profecta sunt, cuncta astra redierint eandemque totius caeli descriptionem longis intervallis retulerint,

    id. Rep. 6, 22, 24:

    mysteria ad quae biduo serius veneram,

    id. de Or. 3, 20, 75:

    quasdam caerimonias ex magno intervallo,

    Liv. 3, 55:

    antiquum morem,

    Suet. Caes. 20:

    consuetudinem antiquam,

    id. Tib. 32 et saep.:

    cum aditus consul idem illud responsum rettulit,

    repeated, Liv. 37, 6 fin.:

    veterem Valeriae gentis in liberandā patriā laudem,

    to restore, Cic. Fl. 1, 1:

    hunc morem, hos casus atque haec certamina primus Ascanius Rettulit,

    Verg. A. 5, 598:

    O mihi praeteritos referat si Juppiter annos,

    id. ib. 8, 560.—
    b.
    To represent, set forth anew, reproduce, etc.:

    referre Naturam, mores, victum motusque parentum,

    to reproduce, Lucr. 1, 597:

    majorum vultus vocesque comasque,

    id. 4, 1221:

    mores, os vultusque ejus (sc. patris),

    Plin. Ep. 5, 16, 9:

    parentis sui speciem,

    Liv. 10, 7; cf.:

    (Tellus) partim figuras Rettulit antiquas, partim nova monstra creavit,

    Ov. M. 1, 437:

    faciem demptā pelle novam,

    Tib. 1, 8, 46:

    temporis illius vultum,

    Ov. M. 13, 443: si quis mihi parvulus aulā Luderet Aeneas, qui te tamen ore [p. 1545] referret, might represent, resemble thee, Verg. A. 4, 329; cf.:

    nomine avum referens, animo manibusque parentem,

    id. ib. 12, 348:

    Marsigni sermone vultuque Suevos referunt,

    Tac. G. 43:

    neque amissos colores lana refert,

    Hor. C. 3, 5, 28.—
    3.
    To convey a report, account, intelligence, by speech or by writing; to report, announce, relate, recite, repeat, recount; to mention, allege (class.;

    in late Lat. saepissime): certorum hominum sermones referebantur ad me,

    Cic. Fam. 1, 9, 10 Orell. N. cr.:

    tales miserrima fletus Fertque refertque soror (sc. ad Aeneam),

    Verg. A. 4, 438:

    pugnam referunt,

    Ov. M. 12, 160:

    factum dictumve,

    Liv. 6, 40:

    si quis hoc referat exemplum,

    Quint. 5, 11, 8:

    in epistulis Cicero haec Bruti refert verba,

    id. 6, 3, 20:

    quale refert Cicero de homine praelongo, caput eum, etc.,

    id. 6, 3, 67 et saep.:

    quaecunque refers,

    Hor. Ep. 1, 7, 60; 2, 1, 130:

    sermones deorum,

    id. C. 3, 3, 71:

    multum referens de Maecenate,

    Juv. 1, 66. —With obj.-clause, Suet. Caes. 30; Ov. M. 1, 700; 4, 796:

    Celso gaudere et bene rem gerere refer,

    Hor. Ep. 1, 8, 2 al.; cf. poet. by Greek attraction:

    quia rettulit Ajax Esse Jovis pronepos,

    Ov. M. 13, 141; and:

    referre aliquid in annales,

    Liv. 4, 34 fin., and 43, 13, 2:

    ut Proetum mulier perfida credulum Falsis impulerit criminibus, refert,

    Hor. C. 3, 7, 16.— Absol.:

    quantum, inquam, debetis? Respondent CVI. Refero ad Scaptium,

    I report, announce it to Scaptius, Cic. Att. 5, 21, 12:

    in quo primum saepe aliter est dictum, aliter ad nos relatum,

    reported, stated, id. Brut. 57, 288:

    (Hortensius) nullo referente, omnia adversariorum dicta meminisset,

    id. ib. 88, 301:

    abi, quaere, et refer,

    Hor. Ep. 1, 7, 53. —
    b.
    Poet. (mostly in Ovid), to repeat to one ' s self, call to mind:

    tacitāque recentia mente Visa refert,

    Ov. M. 15, 27:

    si forte refers,

    id. Am. 2, 8, 17:

    haec refer,

    id. R. Am. 308:

    saepe refer tecum sceleratae facta puellae,

    id. ib. 299:

    mente memor refero,

    id. M. 15, 451:

    foeda Lycaoniae referens convivia mensae,

    id. ib. 1, 165; cf.:

    illam meminitque refertque,

    id. ib. 11, 563.—
    c.
    Pregn., to say in return, to rejoin, answer, reply (syn. respondeo):

    id me non ad meam defensionem attulisse, sed illorum defensioni rettulisse,

    Cic. Caecin. 29, 85:

    ego tibi refero,

    I reply to you, id. ib. 29, 85, §

    84: ut si esset dictum, etc., et referret aliquis Ergo, etc.,

    id. Fat. 13, 30:

    quid a nobis autem refertur,

    id. Quint. 13, 44: retices;

    nec mutua nostris Dicta refers,

    Ov. M. 1, 656; 14, 696:

    Musa refert,

    id. ib. 5, 337; id. F. 5, 278:

    Anna refert,

    Verg. A. 4, 31:

    talia voce,

    id. ib. 1, 94:

    pectore voces,

    id. ib. 5, 409:

    tandem pauca refert,

    id. ib. 4, 333 et saep. —
    d.
    Publicists' t. t.
    (α).
    To bring, convey, deliver any thing as an official report, to report, announce, notify, = renuntiare:

    legati haec se ad suos relaturos dixerunt,

    Caes. B. G. 4, 9; cf.:

    cujus orationem legati domum referunt,

    id. B. C. 1, 35: responsa (legati), Cic. Fragm. ap. Non. 380, 31:

    legationem Romam,

    Liv. 7, 32:

    mandata ad aliquem,

    Caes. B. C. 3, 57:

    responsa,

    id. B. G. 1, 35; cf.:

    mandata alicui,

    id. ib. 1, 37:

    numerum capitum ad aliquem,

    id. ib. 2, 33 fin.:

    rumores excipere et ad aliquem referre,

    Cic. Deiot. 9, 25; cf. Caes. B. G. 1, 47:

    Ubii paucis diebus intermissis referunt, Suevos omnes, etc.,

    id. ib. 6, 10; Liv. 3, 38, 12.—
    (β).
    Ad senatum de aliquā re referre (less freq with acc., a rel.-clause, or absol.), to make a motion or proposition in the Senate; to consult, refer to, or lay before the Senate; to move, bring forward, propose: VTI L. PAVLVS C. MARCELLVS COSS... DE CONSVLARIBVS PROVINCIIS AD SENATVM REFERRENT, NEVE QVID PRIVS... AD SENATVM REFERRENT, NEVE QVID CONIVNCTVM DE EA RE REFERRETVR A CONSVLIBVS, S. C. ap. Cic. Fam. 8, 8, 5 sq.: de legibus abrogandis ad senatum referre. Cic. Cornel. 1, Fragm. 8 (p. 448 Orell.); cf.:

    de quo legando consules spero ad senatum relaturos,

    id. Imp. Pomp. 19, 58:

    de ejus honore ad senatum referre,

    id. Phil. 8, 11, 33:

    de eā re postulant uti referatur. Itaque consulente Cicerone frequens senatus decernit, etc.,

    Sall. C. 48, 5, 6:

    rem ad senatum refert,

    id. ib. 29, 1; cf.:

    tunc relata ex integro res ad senatum,

    Liv. 21, 5:

    rem ad senatum,

    id. 2, 22:

    consul convocato senatu refert, quid de his fieri placeat, qui, etc.,

    Sall. C. 50, 3: ut ex litteris ad senatum referretur, impetrari (a consulibus) non potuit. Referunt consules de re publicā, Caes. B. C. 1, 1; cf.:

    refer, inquis, ad senatum. Non referam,

    Cic. Cat. 1, 8, 20.—

    Of other bodies than the Senate (cf.: defero, fero): C. Cassium censorem de signo Concordiae dedicando ad pontificum collegium rettulisse,

    Cic. Dom. 53, 136: eam rem ad consilium cum rettulisset Fabius. Liv. 24, 45, 2; 30, 4, 9:

    est quod referam ad consilium,

    id. 30, 31, 9; 44, 2, 5; Curt. 4, 11, 10.— Per syllepsin: DE EA RE AD SENATVM POPVLVMQVE REFERRI, since referre ad populum was not used in this sense (for ferre ad populum); v. fero, and the foll. g:

    de hoc (sc. Eumene) Antigonus ad consilium rettulit,

    Nep. Eum. 12, 1.— Transf., to make a reference, to refer (class.): de rebus et obscuris et incertis ad Apollinem censeo referendum;

    ad quem etiam Athenienses publice de majoribus rebus semper rettulerunt,

    Cic. Div. 1, 54, 122; cf. Nep. Lys. 3; Cic. Quint. 16, 53.— Different from this is, *
    (γ).
    Referre ad populum (for denuo ferre), to propose or refer any thing anew to the people (cf. supra, II. B. 2.;

    v. Krebs, Antibarb. p. 1006): factum est illorum aequitate et sapientiā consulum, ut id, quod senatus decreverat, id postea referendum ad populum non arbitrarentur,

    Cic. Clu. 49, 137; cf. Att. ap. Non. p. 512, 29; Liv. 22, 20; Val. Max. 8, 10, 1.—
    e.
    A mercantile and publicists' t. t., to note down, enter any thing in writing; to inscribe, register, record, etc.:

    cum scirem, ita indicium in tabulas publicas relatum,

    Cic. Sull. 15, 42:

    in tabulas quodcumque commodum est,

    id. Fl. 9, 20:

    nomen in tabulas, in codicem,

    id. Rosc. Com. 1, 4:

    quod reliquum in commentarium,

    id. Att. 7, 3, 7:

    quid in libellum,

    id. Phil. 1, 8, 19:

    tuas epistulas in volumina,

    i. e. to admit, id. Fam. 16, 17 init.; cf.:

    orationem in Origines,

    id. Brut. 23, 89 al.:

    in reos, in proscriptos referri,

    to be set down among, id. Rosc. Am. 10, 27:

    absentem in reos,

    id. Verr. 2, 5, 42, § 109; cf.:

    aliquem inter proscriptos,

    Suet. Aug. 70:

    anulos quoque depositos a nobilitate, in annales relatum est,

    Plin. 33, 1, 6, § 18:

    senatūs consulta falsa (sc. in aerarium),

    enter, register, Cic. Fam. 12, 1, 1; id. Phil. 5, 4, 12. —Entirely absol.:

    ut nec triumviri accipiundo nec scribae referundo sufficerent,

    Liv. 26, 36 fin. —Here, too, belongs referre rationes or aliquid (in rationibus, ad aerarium, ad aliquem, alicui), to give, present, or render an account:

    rationes totidem verbis referre ad aerarium,

    Cic. Fam. 5, 20, 2;

    and rationes referre alone: in rationibus referendis... rationum referendarum jus, etc.,

    id. ib. 5, 20, 1; id. Pis. 25, 61; id. Verr. 2, 1, 30, § 77; 2, 3, 71, § 167:

    referre rationes publicas ad Caesarem cum fide,

    Caes. B. C. 2, 20 fin.:

    si hanc ex fenore pecuniam populo non rettuleris, reddas societati,

    Cic. Verr. 2, 3, 71, § 167:

    (pecuniam) in aerarium,

    Liv. 37, 57, 12; cf.: pecuniam operi publico, to charge to, i. e. to set down as applied to, Cic. Fl. 19, 44.— So, too, acceptum and in acceptum referre, to place to one ' s credit, in a lit. and trop. sense (v. accipio).— Hence, transf.: aliquem (aliquid) in numero (as above, in rationibus), in numerum, etc., to count or reckon a person or thing among:

    Democritus, qui imagines eorumque circuitus in deorum numero refert,

    Cic. N. D. 1, 12, 29:

    (Caesar, Claudius) in deorum numerum relatus est,

    Suet. Caes. 88; id. Claud. 45:

    Ponticus Heraclides terram et caelum refert in deos,

    Cic. N. D. 1, 13, 34:

    nostri oratorii libri in Eundem librorum numerum referendi videntur,

    id. Div. 2, 1, 4: hoc nomen in codicem relatum, id. Rosc. Com. B. and K. (al. in codice).—With inter (postAug. and freq.):

    ut inter deos referretur (August.),

    Suet. Aug. 97:

    diem inter festos, nefastos,

    Tac. A. 13, 41 fin.:

    hi tamen inter Germanos referuntur,

    id. G. 46; Suet. Claud. 11; id. Tib. 53:

    dumque refert inter meritorum maxima, demptos Aesonis esse situs,

    Ov. M. 7, 302:

    intellectum est, quod inter divos quoque referretur,

    Lampr. Alex. Sev. 14:

    inter sidera referre,

    Hyg. Fab. 192:

    inter praecipua crudelitatis indicia referendus,

    Val. Max. 9, 2, ext. 5:

    inter insulas,

    Plin. 5, 9, 9, § 48:

    dicebat quasdam esse quaestiones, quae deberent inter res judicatas referri,

    Sen. Contr. 2, 11, 12:

    eodem Q. Caepionem referrem,

    I should place in the same category, Cic. Brut. 62, 223.—
    4.
    Referre aliquid ad aliquid, to trace back, ascribe, refer a thing to any thing:

    qui pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt,

    Cic. Lael. 9, 32:

    omnia ad igneam vim,

    id. N. D. 3, 14, 35:

    omnia ad incolumitatem et ad libertatem suam,

    id. Rep. 1, 32, 49; 1, 26, 41:

    in historiā quaeque ad veritatem, in poëmate pleraque ad delectationem,

    id. Leg. 1, 1, 5; id. Off. 1, 16, 52 et saep. al.:

    hunc ipsum finem definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur, neque id ipsum usquam referretur,

    id. Fin. 2, 2, 5; cf.

    nusquam,

    id. ib. 1, 9, 29:

    ad commonendum oratorem, quo quidque referat,

    id. de Or. 1, 32, 145:

    hinc omne principium, huc refer exitum,

    Hor. C. 3, 6, 6.— With dat.:

    cujus adversa pravitati ipsius, prospera ad fortunam referebat,

    Tac. A. 14, 38 fin. — In Tac. once with in:

    quidquid ubique magnificum est, in claritatem ejus (sc. Herculis) referre consensimus,

    Tac. G. 34.—Rarely of persons;

    as: tuum est Caesar, quid nunc mihi animi sit, ad te ipsum referre,

    Cic. Deiot. 2, 7.— Absol.: ita inserere oportet referentem ad fructum, meliore genere ut sit surculus, etc., one who looks to or cares for the fruit, Varr. R. R. 1, 40, 6.—
    5.
    Culpam in aliquem referre, to throw the blame upon, accuse, hold responsible for, etc. (post-Aug.):

    hic, quod in adversis rebis solet fieri, alius in alium culpam referebant,

    Curt. 4, 3, 7; Aug. contr. Man. 2, 17, 25 Hier. Epp. 1, 9 fin.: cf.:

    augere ejus, in quem referet crimen, culpam,

    Cic. Inv. 2, 28, 83:

    causa ad matrem referebatur,

    Tac. A. 6, 49:

    causam abscessus ad Sejani artes,

    id. ib. 4, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > refero

  • 4 ante

    antĕ (old form anti, whence antidea, antideo, antidhac; v. antea, anteeo, and antehac) [Gr. anti, over against, facing, anta, antên; Sanscr. anti = over against; Germ. ant- in Ant-wort = Goth. anda-vaurdi, an answer, anda-nahti, the night before], prep. and adv. (acc. to Max. Victor. p. 1953, as prep. with the grave accent; as adv. with the acute on the last syl.).
    I.
    Prep. with acc., before (syn.: prae, pro).
    A.
    In space, or trop. in regard to estimation, judgment, or rank (usu. only of objects at rest. while prae is used of those in motion; cf. Herz. ad Caes. B. G. 1, 21; v. exceptions infra).
    1.
    In space:

    quem ante aedīs video,

    Plaut. Am. 1, 1, 136:

    ante ostium Me audivit stare,

    Ter. And. 3, 1, 16; so Vulg. Lev. 1, 5:

    Ornatas paulo ante fores,

    Juv. 6, 227; so Vulg. Num. 3, 26:

    ante meum limen,

    Juv. 11, 190:

    ante suum fundum,

    Cic. Mil. 10:

    ut ante suos hortulos postridie piscarentur,

    id. Off. 3, 14, 58:

    ante sepulcrales infelix adstitit aras,

    Ov. M. 8, 480; so Verg. A. 1, 344; 3, 545; Juv. 10, 268:

    ante altaria,

    id. 8, 155; so Vulg. Deut. 26, 4; ib. Matt. 5, 24. —Of persons:

    ante hosce deos erant arulae,

    Cic. Verr. 2, 4, 3:

    quīs ante ora patrum contigit oppetere,

    Verg. A. 1, 95; id. G. 4, 477:

    ipsius unam (navem) ante oculos pontus in puppim ferit,

    id. A. 1, 114; 2, 531; 2, 773:

    ante se statuit funditores,

    Liv. 42, 58:

    Flos Asiae ante ipsum,

    Juv. 5, 56; Vulg. Matt. 17, 2:

    si luditur alea pernox Ante Numantinos,

    Juv. 8, 11.— Trop.:

    ante oculos collocata,

    Cic. de Or. 1, 43, 192:

    ante oculos errat domus,

    Ov. Tr. 3, 4, 57: [p. 128] causam ante eum diceret, before him as judge, Cic. Verr. 1, 3, 9:

    donec stet ante judicium,

    Vulg. Josh. 20, 6; ib. Marc. 13, 9.—And in eccl. Lat., after the Heb. and Hel. Gr., before, in the sight of, in the judgment of:

    ante Dominum vilior fiam,

    Vulg. 2 Reg. 6, 21 sq.:

    non te justifices ante Deum,

    ib. Eccli. 7, 5:

    justi ambo ante Deum,

    ib. Luc. 1, 6;

    and fully: fecit Asa rectum ante conspectum Domini,

    ib. 3 Reg. 15, 11; ib. Apoc. 12, 10.—Hence, homines ante pedes (in later Lat.), servants; cf. the annotators upon Juv. 7, 143.—With verbs of motion:

    ante me ito,

    Plaut. As. 3, 3, 70:

    equitatum omnem ante se mittit,

    Caes. B. G. 1, 21:

    ante ceteras cohortes extra aciem procurrere,

    id. B. C. 1, 55:

    praecurrit ante omnes,

    id. ib. 2, 34; so Nep. Dat. 3, 2; Liv. 7, 41; 45, 40 al.; Vulg. Lev. 27, 11; ib. 1 Reg. 12, 2.—
    2.
    Trop. of preference in judgment, or regulations in respect to rank, before (this is properly the signification of prae, q. v.; hence more rare than that, and never used by Cic.): quem ante me diligo, before myself, more than myself, Balbus ap. Cic. Att. 8, 15.—So ante aliquem esse, to surpass, excel any one:

    facundiā Graecos, gloriā belli Gallos ante Romanos fuisse,

    Sall. C. 53, 3, ubi v. Corte and Kritz:

    tum me vero et ante Alexandrum et ante Pyrrhum et ante omnes alios imperatores esse,

    superior to, Liv. 35, 14:

    necessitas ante rationem est,

    necessity knows no law, Curt. 7, 7, 10.—Hence very freq. (but mostly poet. and post-class.),
    a.
    Ante alios, ante omnes, ante ceteros, etc., before others, before all, etc., to designate a comparative relation;

    also sometimes, for the sake of emphasis, with comparatives and superlatives: tibi, Neptune, ante alios deos gratias ago,

    Plaut. Trin. 4, 1, 5; so Ov. M. 10, 120:

    scito illum ante omnīs minumi mortalem preti,

    Plaut. As. 5, 2, 8:

    tua ante omnes experientia,

    Tac. A. 2, 76; 1, 27; Liv. 1, 9:

    Junoni ante omnīs candentis vaccae media inter cornua (pateram) fundit,

    Verg. A. 4, 59:

    Ipse est ante omnes,

    Vulg. Col. 1, 17:

    O felix una ante alias Priameïa virgo,

    Verg. A. 3, 321:

    ante omnes furor est insignis equarum,

    id. G. 3, 266:

    scelere ante alios immanior omnīs,

    id. A. 1, 347; Liv. 5, 42:

    ante alios pulcherrimus omnīs Turnus,

    Verg. A. 7, 55; so Nep. Att. 3, 3; Liv. 1, 15; cf. Rudd. II. p. 82; II. p. 101; II. p. 305.—
    b.
    Ante omnia.
    (α).
    Before all things, first of all:

    alvus ante omnia ducitur,

    Cels. 7, 30:

    oportet autem ante omnia os nudare,

    id. 8, 2:

    Ante omnia instituit, ut etc.,

    Suet. Ner. 32; id. Calig. 21:

    Ante omnia autem, fratres, etc.,

    Vulg. Jac. 5, 12; ib. 1 Petr. 4, 8.—
    (β).
    Comparatively, above all, especially, chiefty:

    publica maestitia eo ante omnia insignis, quia matronae annum, ut parentem, eum luxerunt,

    Liv. 2, 7; 7, 4:

    quae natura multis et ante omnia ursis,

    Plin. 8, 35, 53, § 125:

    dulces ante omnia Musae,

    the Muses pleasing above all things, Verg. G. 2, 475; id. E. 2, 72:

    deformem et taetrum ante omnia vultum,

    Juv. 10, 191.—
    (γ).
    In entering upon the discussion of several particulars, or in adducing arguments, first of all, in the first place (similar to ac primum quidem, kai prôton men oun; cf. Spald. ad Quint. 4, 2, 4):

    ante omnia quid sit rhetorice,

    Quint. 2, 15, 1:

    ante omnia igitur imitatio per se ipsa non sufficit,

    id. 10, 2, 4; so id. 1, 2, 9; 4, 2, 40; 4, 2, 52; 5, 13, 6; 9, 1, 23.—
    B.
    Of time.
    1.
    Before: ANTE MERIDIEM CAVSAM CONICITO, Fragm. XII. Tab. ap. Auct. ad Her. 2, 13; cf.

    Dirks. Transl. 177 sq.: ante lucem a portu me praemisisti domum,

    Plaut. Am. 2, 1, 55; so Cic. de Or. 2, 64, 259; id. Inv. 2, 4, 15; Suet. Galb. 22; Vulg. Luc. 24, 22:

    ante diem caupo sciet,

    Juv. 9, 108:

    ante brumam,

    Ter. Phorm. 4, 4, 28:

    ante noctem,

    Hor. S. 1, 4, 51:

    pereundum erit ante lucernas,

    Juv. 10, 339:

    ante haec omnia,

    Vulg. Luc. 21, 12.— The designation of time is often expressed paraphrastically.
    a.
    By a person who lived at the time:

    jam ante Socratem,

    before the time of, Cic. Ac. 1, 12, 44:

    qui honos togato habitus ante me est nemini,

    before me, before my time, id. Cat. 4, 3:

    ante Jovem nulli subigebant arva coloni,

    Verg. G. 1, 125:

    vixere fortes ante Agamemnona Multi,

    Hor. C. 4, 9, 25:

    ante Helenam,

    id. S. 1, 3, 107:

    ante se,

    Tac. H. 1, 50:

    quod ante eum nemo,

    Suet. Caes. 26 al. —
    b.
    By other objects pertaining to a particular time: ante hoc factum, Plaut. Mil. 4, 8, 64:

    ante has meas litteras,

    i. e. before the receipt of this letter, Cic. Fam. 13, 17:

    per hunc castissimum ante regiam injuriam sanguinem juro,

    Liv. 1, 59:

    ante mare et terras, et quod tegit omnia, caelum,

    Ov. M. 1, 5:

    ante sidus fervidum,

    Hor. Epod. 1, 27:

    ante cibum,

    id. S. 1, 10, 61, and Juv. 6, 428:

    Hoc discunt omnes ante alpha et beta,

    before their A B C, id. 14, 209:

    cur ante tubam tremor occupat artus?

    Verg. A. 11, 424:

    Tecum prius ergo voluta Haec ante tubas,

    Juv. 1, 169.—Also by the designation of the office of a person:

    ante aedilitatem meam,

    Cic. Att. 12, 17:

    ante sceptrum Dictaei regis,

    Verg. G. 2, 536:

    ante imperium ducis,

    Flor. 4, 2, 66:

    relictis multis filiis et in regno et ante regnum susceptis,

    Just. 2, 10.—And by the designation of office in app. to the person:

    mortuus est ante istum praetorem,

    Cic. Verr. 1, 45, 115:

    docuerant fabulas ante hos consules,

    id. Brut. 18, 73:

    cum ante illum imperatorem clipeis uterentur,

    Nep. Iphicr. 1, 3:

    quos ante se imperatorem nemo ausus sit aspicere,

    id. Epam. 8, 3.—A part. perf. or fut. pass. is freq. added to such substantives for the sake of explanation:

    ante hanc urbem conditam,

    before the founding of this city, Cic. Tusc. 5, 3, 7 (opp. post urbem conditam):

    non multo ante urbem captam,

    id. Div. 1, 45:

    ante Epaminondam natum,

    Nep. Epam. 10, 4:

    ante te cognitum multis orantibus opem tuli,

    Sall. J. 110, 2:

    ante decemviros creatos,

    Liv. 3, 53 al. —
    2.
    Hence particular phrases.
    a.
    Ante tempus,
    (α).
    Before the right time:

    ante tempus excitatis suis,

    Liv. 31, 36.—
    (β).
    Before the appointed, proper, or lawful time:

    factus est consul bis, primum ante tempus,

    Cic. Lael. 3:

    honores et ante tempus et quosdam novi generis cepit,

    Suet. Aug. 26:

    venisti ante tempus torquere nos?

    Vulg. Matt. 8, 29 (cf. annus, II. D.).—
    b.
    Ante diem, poet.,
    (α).
    Before the time:

    Caesaribus virtus contigit ante diem,

    Ov. A. A. 1, 184:

    ante diem vultu gressuque superbo Vicerat aequales,

    Stat. S. 2, 1, 108.—
    (β).
    Before the time destined by fate:

    filius ante diem patrios inquirit in annos,

    Ov. M. 1, 148:

    hic dolor ante diem Pandiona misit ad umbras,

    id. ib. 6, 675; id. A. A. 3, 739:

    sed misera ante diem subitoque accensa furore, etc.,

    Verg. A. 4, 697 (cf. Soph. Antig. 461: ei de tou chronou prosthen thanoumai). —
    c.
    Ante hunc diem, with a negative:

    istunc hominem numquam audivi ante hunc diem,

    never before this day, never until now, Plaut. Ep. 3, 4, 60; 4, 2, 7:

    neque umquam ante hunc diem,

    Ter. Hec. 4, 4, 19; 5, 4, 23:

    Novum crimen et ante hunc diem inauditum ad te Q. Tubero detulit,

    Cic. Lig. 1, 1 (cf. Plaut. Trin. 5, 2, 17: neque eum ante usquam conspexi prius). —
    3.
    Ante diem (abbrev. a. d.) with an ordinal number gives the date, not of the foregoing, but of the present day; e. g. ante diem quintum (a. d. V.) Kalendas Apriles, the fifth day before the calends of April. Orig. the ante belonged to Kalendas, and they said either, ante die quinto Kalendas (i. e. die quinto ante Kalendas), or ante diem quintum Kalendas; the latter phraseology became the prevailing one, and ante diem, being considered as one word, the prepp. in and ex could be prefixed; cf. Manut. ad Cic. Fam. 3, 12; Duker ad Liv. 27, 23; Rudd. II. p. 291; Madv. Gr. Suppl. I.; Drak. ad Liv. 45, 2, 12: me ante diem XIII. Kalendas Januarias principem revocandae libertatis fuisse, the thirteenth before the calends of January, i. e. the 20 th of Dec., Cic. Phil. 14, 7, 20: ante diem XII. Kalendas Novembres, the 21 st of Oct.: ante diem VI. Kalendas Novembres, the 27 th of Oct., id. Cat. 1, 3: ante diem VIII. Kalendas Decembres, the 24 th of Nov., id. Phil. 3, 8: a. d. IV. Id. Mart. (ante diem quartum Idus Martias), i. e. the 12 th of March, Liv. 40, 59: ante diem III. Non. Jan. M. Cicero natus est, i. e. on the 3 d of Jan., Gell. 15, 28 al.:

    in ante diem quartum Kal. Dec. distulit,

    Cic. Phil. 3, 8: caedem te optimatium contulisse in ante diem V. Kal. Nov., to the 28 th of Oct., id. Cat. 1, 3:

    ex ante diem VII. Id. Febr.,

    Varr. R. R. 1, 28, 1: nuntii venerant ex ante diem Non. Jun. usque ad prid. Kal. Sept., from the 3 d of June, Cic. Att. 3, 17:

    supplicatio indicta est ante diem V. Id. Oct. cum eo die in quinque dies,

    Liv. 45, 2, 12.—
    4.
    Sometimes to designate the whole time until the passing moment:

    ante id tempus et mari et terrā duces erant Lace daemonii,

    Nep. Arist. 2, 3:

    qui honos huic uni ante id tempus contigit,

    id. Timoth. 2, 3:

    invictus ante eam diem fuerat,

    Curt. 5, 3, 22.—
    5.
    Ante annos, before the destined time:

    Ante suos annos occidit,

    Ov. Am. 2, 2, 46:

    Ante annos animumque gerens curamque virilem,

    beyond his years, Verg. A. 9, 311 (cf.:

    suos annos praeterire,

    Sil. 4, 428; and:

    annos transcendere factis,

    id. 2, 348). —
    6.
    Ante hoc, for antea, antehac, belongs to the later Latin:

    ante hoc incognita,

    Luc. 6, 116:

    ante hoc domūs pars videntur,

    Tac. G. 13.
    II.
    Adv., of space and time (the latter most freq.).
    A.
    Of space, before, in front, forwards: post me erat Aegina, ante Megara, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 9:

    fluvius ab tergo, ante circaque velut ripa praeceps oram ejus omnem cingebat,

    Liv. 27, 18; 22, 5:

    coronatus stabit et ante calix,

    Tib. 2, 5, 98:

    plena oculis et ante et retro,

    Vulg. Apoc. 4, 6.—Of motion (cf. supra, I. A. 1.):

    si aut manibus ingrediatur quis aut non ante, sed retro,

    Cic. Fin. 5, 12, 35:

    pallida Tisiphone morbos agit ante metumque,

    Verg. G. 3, 552.—
    B.
    1.. Of time, before, previously (always in reference to another past time, while ante as prep. is used in reference to the present).
    a.
    With verbs:

    nonne oportuit Praescīsse me ante,

    Ter. And. 1, 5, 4:

    id te oro, ut ante eamus,

    id. ib. 3, 3, 24;

    very freq. in Cic.: quod utinam illi ante accidisset,

    Cic. Phil. 11, 14:

    quae ante acta sunt,

    id. Verr. 1, 109:

    sicut ante fecimus,

    Vulg. Jos. 8, 5; ib. Jud. 16, 20:

    fructus omnis ante actae vitae,

    Cic. Marcell. 3; so Ov. M. 12, 115, and Tac. A. 6, 16:

    apud vos ante feci mentionem,

    Cic. Agr. 3, 4:

    faciam hoc non novum, sed ab eis ante factum,

    id. Verr. 1, 55; Verg. E. 9, 63; Juv. 3, 243; 15, 320:

    illud de quo ante dixi,

    Cic. Sex. Rosc. 116:

    quos ante dixi,

    id. Off. 2, 14, 50:

    ut ante dixi,

    id. Imp. Pomp. 16; id. Mil. 45:

    quem ad modum ante dixi,

    id. Sex. Rosc. 91:

    additis, quae ante deliquerant,

    Tac. A. 6, 9:

    filium ante sublatum brevi amisit,

    id. Agr. 6; id. G. 10; id. A. 11, 7; id. H. 2, 43.—And often accomp. by jam:

    acceperam jam ante Caesaris litteras, ut etc.,

    Cic. Phil. 2, 49; id. Marcell. 12; id. Verr. 2, 23.—Rarely accomp. by saepe.:

    ut saepe ante fecerant,

    Cic. Balb. 40; id. Rab. Post. 13.—
    b.
    Rarely with adjj.:

    non filius ante pudicus,

    Juv. 3, 111:

    quos acciverat, incertum, experiens an et ante gnavos,

    Tac. A. 14, 7.—
    c.
    Often with substt. in the abl. or acc. for a more accurate designation of time (cf. also abhinc with the abl. and acc.; in these cases ante was considered by the ancient critics as a prep., which could also govern the abl.; cf. Charis. p. 209 P.; Serv. ad Verg. E. 1, 30. The position of ante is sometimes before and sometimes after the subst., and sometimes between the numeral and the subst.):

    illos septem et multis ante saeculis Lycurgum accepimus fuisse sapientes,

    Cic. Tusc. 5, 3, 7:

    etsi perpaucis ante diebus (i. e. before the departure of Theophilus, of whom mention is afterwards made) dederam Q. Mucio litteras ad te,

    id. Fam. 4, 9:

    paucis diebus ante,

    id. Phil. 2, 40:

    viginti annis ante,

    id. Lael. 12, 42:

    voverat eam annis undecim ante,

    Liv. 40, 52, 4 (cf. id. 40, 51:

    quae bello Ligustico ante annis octo vovisset): optimum erit ante annum scrobes facere,

    a year before, Col. 4, 2; Plin. Ep. 8, 23, 7:

    Tyron urbem ante annum Trojanae cladis condiderunt,

    a year before the fall of Troy, Just. 18, 3, 5:

    ante quadriennium amissus es,

    four years previously, Tac. Agr. 45:

    aliquot ante annos,

    Suet. Caes. 12; v. id. ib. 81 al.—
    d.
    With the advv. multo, paulo, aliquanto, tanto, quanto, and rarely permultum:

    multo ante prospexi tempestatem futuram,

    Cic. Fam. 4, 3, 3:

    haud multo ante adventum,

    Tac. Agr. 18.—And in the order ante multo:

    ante multo a te didicerimus,

    Cic. Sen. 2, 6:

    Venisti paulo ante in senatum,

    id. Cat. 1, 7, 16; id. Marcell. 7; id. Mil. 7; Tac. G. 41; id. H. 3, 68; Suet. Caes. 21; Vulg. Sap. 15, 8; ib. 2 Macc. 3, 30;

    6, 29 et saep.—And in the order ante paulo: quae ante paulo perbreviter attigi,

    Cic. Rep. 2, 4:

    profectus est aliquanto ante furorem Catilinae,

    id. Sull. 20, 56 bis; id. Verr. 1, 149.—And in the order ante aliquanto: ante aliquanto quam tu natus es, Cic. Fam. [p. 129] 10, 4; id. Vatin. 25; id. Verr. 2, 46:

    tanto ante praedixeras,

    id. Phil. 2, 33:

    quod si Cleomenes non tanto ante fugisset,

    id. Verr. 2, 5, 34; 5, 78, 89; id. Cat. 3, 17; id. de Or. 1, 7, 26; so Quint. 2, 4, 28:

    quanto ante providerit,

    Cic. Sest. 8:

    permultum ante certior factus eram litteris,

    id. Fam. 3, 11; cf. Prisc. p. 1191 P.—
    2.
    Followed by quam (written also as one word, antequam; the form prius quam was more freq. in archaic Latin), sooner than; before.
    a.
    With ind. pres.:

    ante quam doceo id factum non esse, libet mihi,

    Cic. Quinct. 48:

    ante quam ad sententiam redeo, de me pauca dicam,

    id. Cat. 4, 20; id. Mil. 7; id. Deiot. 7; id. Clu. 6.—
    b.
    With ind. perf.:

    memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum disserere,

    Cic. Lael. 3, 11:

    anno ipso ante quam natus est Ennius,

    id. Brut. 18, 72:

    ante aliquanto quam tu natus es,

    id. Fam. 10, 3:

    neque ante dimisit eum quam fidem dedit,

    Liv. 39, 10:

    ante quam ille est factus inimicus,

    Cic. Phil. 12, 9.—
    c.
    Rarely with fut. perf.:

    ante provinciam sibi decretam audiet quam potuerit tempus ei rei datum suspicari,

    Cic. Phil. 11, 24:

    neque defatigabor ante quam... percepero,

    id. de Or. 3, 36, 145.—
    d.
    With subj. pres.:

    ante quam veniat in Pontum, litteras ad Cn. Pompeium mittet,

    Cic. Agr. 2, 53:

    hac lege ante omnia veniunt, quam gleba una ematur,

    id. ib. 2, 71; id. Sest. 15; id. Phil. 1, 1; Verg. E. 1, 60 sqq.; Vulg. Gen. 11, 4; ib. 4 Reg. 2, 9; ib. Matt. 6, 8.—
    e.
    With subj. imperf.:

    Romae et ad urbem, ante quam proficisceretur, quaerere coepit,

    Cic. Verr. 2, 167:

    qui (sol) ante quam se abderet, fugientem vidit Antonium,

    id. Phil. 14, 27; 8, 1; id. Verr. 4, 147; Vulg. Gen. 2, 5; 13, 10; ib. Matt. 1, 18; ib. Joan. 8, 58.—
    f.
    With subj. perf.:

    ante vero quam sit ea res adlata, laetitiā frui satis est,

    Cic. Phil. 14, 1:

    domesticum malum opprimit ante quam prospicere potueris,

    id. Verr. 1, 39; id. Sull. 44; id. Planc. 40:

    nec ante vincere desierint quam Rubro mari inclusis quod vincerent defuerit,

    Liv. 42, 52:

    nec ante (barbam capillumque) dempserit quam vindicāsset,

    Suet. Caes. 67.—
    g.
    With subj. pluperf.:

    se ante quam eam uxorem duxisset domum, sperāsse etc.,

    Ter. Hec. 1, 2, 71:

    qui ante quam de meo adventu audire potuissent, in Macedoniam perrexi,

    Cic. Planc. 98:

    ut consul ante fieret, quam ullum alium magistratum capere licuisset,

    id. Imp. Pomp. 62; id. Quinct. 9; id. Verr. 2, 55; 2, 171.—
    h.
    With inf.:

    dici vix potest quam multa sint quae respondeatis ante fieri oportere, quam ad hanc rationem devenire,

    Cic. Quinct. 54.—
    i.
    With part.:

    armati nullum ante finem pugnae quam morientes fecerunt,

    Liv. 21, 15, 4 (on the use of these different constructions, v. Roby, §§ 1671, 1462, 1672 etc.; Draeger, Hist. Synt. II. pp. 589 sqq.;

    and esp. Fischer, Gr. § 621). —In the poets sometimes with quam before ante: Respice item quam nil ad nos anteacta vetustas Temporis aeterni fuerit, quam nascimur ante,

    Lucr. 3, 972:

    Non ego signatis quicquam mandare tabellis, Ne legat id nemo quam meus ante, velim,

    Tib. 4, 7, 8; Mart. 9, 36, 6.—Also in the poets sometimes pleon. ante—prius—quam:

    sed mihi vel tellus optem prius ima dehiscat Ante, pudor, quam te violo aut tua jura resolvo,

    Verg. A. 4, 24; so,

    prius—quam— ante: Aut prius infecto deposcit praemia cursu, Septima quam metam triverit ante rota?

    Prop. 3, 20, 25.—
    3.
    For the designation of order, foll. by tum, deinde, etc., first, in the first place (only in later Lat. for the class. primum):

    ut ante caput, deinde reliqua pars auferatur,

    Cels. 7, 29:

    et ante dicam de his, quae, etc.: tum, etc.,

    id. 5, 26:

    ante tonderi... deinde... tum, etc.,

    id. 6, 6, 8; so Plin. 34, 13, 34, § 131 dub.—
    4.
    Very rarely used as adj. (in imitation of the Greek):

    neque enim ignari sumus ante malorum,

    earlier, previous ills, Verg. A. 1, 198 (cf. tôn paros kakôn, Soph. O. T. 1423):

    ille elegit, qui recipit ante meliorem,

    Quint. Decl. 1, 14; cf. Liv. 24, 82, 5 (on this use of the adv., v. Kritz ad Sall. J. 76, 5).
    III.
    In composition.
    A.
    Of space, before, in front of, forwards: antepono, antefigo, antefero, antemitto.—
    B.
    Fig. of preference, before, above: antepono.—
    C.
    Of degree, before, above, more: antepotens, antepollens—
    D.
    In designations of time only with adjj. and advv.: antelucanus, antemeridianus, antehac, antelucio.With verbs, ante is more correctly written separately: ante actus, ante factus, ante gestus, ante paro, etc., although editions differ in this respect. V. more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 361-390, and pp. 394-402.

    Lewis & Short latin dictionary > ante

  • 5 anti

    antĕ (old form anti, whence antidea, antideo, antidhac; v. antea, anteeo, and antehac) [Gr. anti, over against, facing, anta, antên; Sanscr. anti = over against; Germ. ant- in Ant-wort = Goth. anda-vaurdi, an answer, anda-nahti, the night before], prep. and adv. (acc. to Max. Victor. p. 1953, as prep. with the grave accent; as adv. with the acute on the last syl.).
    I.
    Prep. with acc., before (syn.: prae, pro).
    A.
    In space, or trop. in regard to estimation, judgment, or rank (usu. only of objects at rest. while prae is used of those in motion; cf. Herz. ad Caes. B. G. 1, 21; v. exceptions infra).
    1.
    In space:

    quem ante aedīs video,

    Plaut. Am. 1, 1, 136:

    ante ostium Me audivit stare,

    Ter. And. 3, 1, 16; so Vulg. Lev. 1, 5:

    Ornatas paulo ante fores,

    Juv. 6, 227; so Vulg. Num. 3, 26:

    ante meum limen,

    Juv. 11, 190:

    ante suum fundum,

    Cic. Mil. 10:

    ut ante suos hortulos postridie piscarentur,

    id. Off. 3, 14, 58:

    ante sepulcrales infelix adstitit aras,

    Ov. M. 8, 480; so Verg. A. 1, 344; 3, 545; Juv. 10, 268:

    ante altaria,

    id. 8, 155; so Vulg. Deut. 26, 4; ib. Matt. 5, 24. —Of persons:

    ante hosce deos erant arulae,

    Cic. Verr. 2, 4, 3:

    quīs ante ora patrum contigit oppetere,

    Verg. A. 1, 95; id. G. 4, 477:

    ipsius unam (navem) ante oculos pontus in puppim ferit,

    id. A. 1, 114; 2, 531; 2, 773:

    ante se statuit funditores,

    Liv. 42, 58:

    Flos Asiae ante ipsum,

    Juv. 5, 56; Vulg. Matt. 17, 2:

    si luditur alea pernox Ante Numantinos,

    Juv. 8, 11.— Trop.:

    ante oculos collocata,

    Cic. de Or. 1, 43, 192:

    ante oculos errat domus,

    Ov. Tr. 3, 4, 57: [p. 128] causam ante eum diceret, before him as judge, Cic. Verr. 1, 3, 9:

    donec stet ante judicium,

    Vulg. Josh. 20, 6; ib. Marc. 13, 9.—And in eccl. Lat., after the Heb. and Hel. Gr., before, in the sight of, in the judgment of:

    ante Dominum vilior fiam,

    Vulg. 2 Reg. 6, 21 sq.:

    non te justifices ante Deum,

    ib. Eccli. 7, 5:

    justi ambo ante Deum,

    ib. Luc. 1, 6;

    and fully: fecit Asa rectum ante conspectum Domini,

    ib. 3 Reg. 15, 11; ib. Apoc. 12, 10.—Hence, homines ante pedes (in later Lat.), servants; cf. the annotators upon Juv. 7, 143.—With verbs of motion:

    ante me ito,

    Plaut. As. 3, 3, 70:

    equitatum omnem ante se mittit,

    Caes. B. G. 1, 21:

    ante ceteras cohortes extra aciem procurrere,

    id. B. C. 1, 55:

    praecurrit ante omnes,

    id. ib. 2, 34; so Nep. Dat. 3, 2; Liv. 7, 41; 45, 40 al.; Vulg. Lev. 27, 11; ib. 1 Reg. 12, 2.—
    2.
    Trop. of preference in judgment, or regulations in respect to rank, before (this is properly the signification of prae, q. v.; hence more rare than that, and never used by Cic.): quem ante me diligo, before myself, more than myself, Balbus ap. Cic. Att. 8, 15.—So ante aliquem esse, to surpass, excel any one:

    facundiā Graecos, gloriā belli Gallos ante Romanos fuisse,

    Sall. C. 53, 3, ubi v. Corte and Kritz:

    tum me vero et ante Alexandrum et ante Pyrrhum et ante omnes alios imperatores esse,

    superior to, Liv. 35, 14:

    necessitas ante rationem est,

    necessity knows no law, Curt. 7, 7, 10.—Hence very freq. (but mostly poet. and post-class.),
    a.
    Ante alios, ante omnes, ante ceteros, etc., before others, before all, etc., to designate a comparative relation;

    also sometimes, for the sake of emphasis, with comparatives and superlatives: tibi, Neptune, ante alios deos gratias ago,

    Plaut. Trin. 4, 1, 5; so Ov. M. 10, 120:

    scito illum ante omnīs minumi mortalem preti,

    Plaut. As. 5, 2, 8:

    tua ante omnes experientia,

    Tac. A. 2, 76; 1, 27; Liv. 1, 9:

    Junoni ante omnīs candentis vaccae media inter cornua (pateram) fundit,

    Verg. A. 4, 59:

    Ipse est ante omnes,

    Vulg. Col. 1, 17:

    O felix una ante alias Priameïa virgo,

    Verg. A. 3, 321:

    ante omnes furor est insignis equarum,

    id. G. 3, 266:

    scelere ante alios immanior omnīs,

    id. A. 1, 347; Liv. 5, 42:

    ante alios pulcherrimus omnīs Turnus,

    Verg. A. 7, 55; so Nep. Att. 3, 3; Liv. 1, 15; cf. Rudd. II. p. 82; II. p. 101; II. p. 305.—
    b.
    Ante omnia.
    (α).
    Before all things, first of all:

    alvus ante omnia ducitur,

    Cels. 7, 30:

    oportet autem ante omnia os nudare,

    id. 8, 2:

    Ante omnia instituit, ut etc.,

    Suet. Ner. 32; id. Calig. 21:

    Ante omnia autem, fratres, etc.,

    Vulg. Jac. 5, 12; ib. 1 Petr. 4, 8.—
    (β).
    Comparatively, above all, especially, chiefty:

    publica maestitia eo ante omnia insignis, quia matronae annum, ut parentem, eum luxerunt,

    Liv. 2, 7; 7, 4:

    quae natura multis et ante omnia ursis,

    Plin. 8, 35, 53, § 125:

    dulces ante omnia Musae,

    the Muses pleasing above all things, Verg. G. 2, 475; id. E. 2, 72:

    deformem et taetrum ante omnia vultum,

    Juv. 10, 191.—
    (γ).
    In entering upon the discussion of several particulars, or in adducing arguments, first of all, in the first place (similar to ac primum quidem, kai prôton men oun; cf. Spald. ad Quint. 4, 2, 4):

    ante omnia quid sit rhetorice,

    Quint. 2, 15, 1:

    ante omnia igitur imitatio per se ipsa non sufficit,

    id. 10, 2, 4; so id. 1, 2, 9; 4, 2, 40; 4, 2, 52; 5, 13, 6; 9, 1, 23.—
    B.
    Of time.
    1.
    Before: ANTE MERIDIEM CAVSAM CONICITO, Fragm. XII. Tab. ap. Auct. ad Her. 2, 13; cf.

    Dirks. Transl. 177 sq.: ante lucem a portu me praemisisti domum,

    Plaut. Am. 2, 1, 55; so Cic. de Or. 2, 64, 259; id. Inv. 2, 4, 15; Suet. Galb. 22; Vulg. Luc. 24, 22:

    ante diem caupo sciet,

    Juv. 9, 108:

    ante brumam,

    Ter. Phorm. 4, 4, 28:

    ante noctem,

    Hor. S. 1, 4, 51:

    pereundum erit ante lucernas,

    Juv. 10, 339:

    ante haec omnia,

    Vulg. Luc. 21, 12.— The designation of time is often expressed paraphrastically.
    a.
    By a person who lived at the time:

    jam ante Socratem,

    before the time of, Cic. Ac. 1, 12, 44:

    qui honos togato habitus ante me est nemini,

    before me, before my time, id. Cat. 4, 3:

    ante Jovem nulli subigebant arva coloni,

    Verg. G. 1, 125:

    vixere fortes ante Agamemnona Multi,

    Hor. C. 4, 9, 25:

    ante Helenam,

    id. S. 1, 3, 107:

    ante se,

    Tac. H. 1, 50:

    quod ante eum nemo,

    Suet. Caes. 26 al. —
    b.
    By other objects pertaining to a particular time: ante hoc factum, Plaut. Mil. 4, 8, 64:

    ante has meas litteras,

    i. e. before the receipt of this letter, Cic. Fam. 13, 17:

    per hunc castissimum ante regiam injuriam sanguinem juro,

    Liv. 1, 59:

    ante mare et terras, et quod tegit omnia, caelum,

    Ov. M. 1, 5:

    ante sidus fervidum,

    Hor. Epod. 1, 27:

    ante cibum,

    id. S. 1, 10, 61, and Juv. 6, 428:

    Hoc discunt omnes ante alpha et beta,

    before their A B C, id. 14, 209:

    cur ante tubam tremor occupat artus?

    Verg. A. 11, 424:

    Tecum prius ergo voluta Haec ante tubas,

    Juv. 1, 169.—Also by the designation of the office of a person:

    ante aedilitatem meam,

    Cic. Att. 12, 17:

    ante sceptrum Dictaei regis,

    Verg. G. 2, 536:

    ante imperium ducis,

    Flor. 4, 2, 66:

    relictis multis filiis et in regno et ante regnum susceptis,

    Just. 2, 10.—And by the designation of office in app. to the person:

    mortuus est ante istum praetorem,

    Cic. Verr. 1, 45, 115:

    docuerant fabulas ante hos consules,

    id. Brut. 18, 73:

    cum ante illum imperatorem clipeis uterentur,

    Nep. Iphicr. 1, 3:

    quos ante se imperatorem nemo ausus sit aspicere,

    id. Epam. 8, 3.—A part. perf. or fut. pass. is freq. added to such substantives for the sake of explanation:

    ante hanc urbem conditam,

    before the founding of this city, Cic. Tusc. 5, 3, 7 (opp. post urbem conditam):

    non multo ante urbem captam,

    id. Div. 1, 45:

    ante Epaminondam natum,

    Nep. Epam. 10, 4:

    ante te cognitum multis orantibus opem tuli,

    Sall. J. 110, 2:

    ante decemviros creatos,

    Liv. 3, 53 al. —
    2.
    Hence particular phrases.
    a.
    Ante tempus,
    (α).
    Before the right time:

    ante tempus excitatis suis,

    Liv. 31, 36.—
    (β).
    Before the appointed, proper, or lawful time:

    factus est consul bis, primum ante tempus,

    Cic. Lael. 3:

    honores et ante tempus et quosdam novi generis cepit,

    Suet. Aug. 26:

    venisti ante tempus torquere nos?

    Vulg. Matt. 8, 29 (cf. annus, II. D.).—
    b.
    Ante diem, poet.,
    (α).
    Before the time:

    Caesaribus virtus contigit ante diem,

    Ov. A. A. 1, 184:

    ante diem vultu gressuque superbo Vicerat aequales,

    Stat. S. 2, 1, 108.—
    (β).
    Before the time destined by fate:

    filius ante diem patrios inquirit in annos,

    Ov. M. 1, 148:

    hic dolor ante diem Pandiona misit ad umbras,

    id. ib. 6, 675; id. A. A. 3, 739:

    sed misera ante diem subitoque accensa furore, etc.,

    Verg. A. 4, 697 (cf. Soph. Antig. 461: ei de tou chronou prosthen thanoumai). —
    c.
    Ante hunc diem, with a negative:

    istunc hominem numquam audivi ante hunc diem,

    never before this day, never until now, Plaut. Ep. 3, 4, 60; 4, 2, 7:

    neque umquam ante hunc diem,

    Ter. Hec. 4, 4, 19; 5, 4, 23:

    Novum crimen et ante hunc diem inauditum ad te Q. Tubero detulit,

    Cic. Lig. 1, 1 (cf. Plaut. Trin. 5, 2, 17: neque eum ante usquam conspexi prius). —
    3.
    Ante diem (abbrev. a. d.) with an ordinal number gives the date, not of the foregoing, but of the present day; e. g. ante diem quintum (a. d. V.) Kalendas Apriles, the fifth day before the calends of April. Orig. the ante belonged to Kalendas, and they said either, ante die quinto Kalendas (i. e. die quinto ante Kalendas), or ante diem quintum Kalendas; the latter phraseology became the prevailing one, and ante diem, being considered as one word, the prepp. in and ex could be prefixed; cf. Manut. ad Cic. Fam. 3, 12; Duker ad Liv. 27, 23; Rudd. II. p. 291; Madv. Gr. Suppl. I.; Drak. ad Liv. 45, 2, 12: me ante diem XIII. Kalendas Januarias principem revocandae libertatis fuisse, the thirteenth before the calends of January, i. e. the 20 th of Dec., Cic. Phil. 14, 7, 20: ante diem XII. Kalendas Novembres, the 21 st of Oct.: ante diem VI. Kalendas Novembres, the 27 th of Oct., id. Cat. 1, 3: ante diem VIII. Kalendas Decembres, the 24 th of Nov., id. Phil. 3, 8: a. d. IV. Id. Mart. (ante diem quartum Idus Martias), i. e. the 12 th of March, Liv. 40, 59: ante diem III. Non. Jan. M. Cicero natus est, i. e. on the 3 d of Jan., Gell. 15, 28 al.:

    in ante diem quartum Kal. Dec. distulit,

    Cic. Phil. 3, 8: caedem te optimatium contulisse in ante diem V. Kal. Nov., to the 28 th of Oct., id. Cat. 1, 3:

    ex ante diem VII. Id. Febr.,

    Varr. R. R. 1, 28, 1: nuntii venerant ex ante diem Non. Jun. usque ad prid. Kal. Sept., from the 3 d of June, Cic. Att. 3, 17:

    supplicatio indicta est ante diem V. Id. Oct. cum eo die in quinque dies,

    Liv. 45, 2, 12.—
    4.
    Sometimes to designate the whole time until the passing moment:

    ante id tempus et mari et terrā duces erant Lace daemonii,

    Nep. Arist. 2, 3:

    qui honos huic uni ante id tempus contigit,

    id. Timoth. 2, 3:

    invictus ante eam diem fuerat,

    Curt. 5, 3, 22.—
    5.
    Ante annos, before the destined time:

    Ante suos annos occidit,

    Ov. Am. 2, 2, 46:

    Ante annos animumque gerens curamque virilem,

    beyond his years, Verg. A. 9, 311 (cf.:

    suos annos praeterire,

    Sil. 4, 428; and:

    annos transcendere factis,

    id. 2, 348). —
    6.
    Ante hoc, for antea, antehac, belongs to the later Latin:

    ante hoc incognita,

    Luc. 6, 116:

    ante hoc domūs pars videntur,

    Tac. G. 13.
    II.
    Adv., of space and time (the latter most freq.).
    A.
    Of space, before, in front, forwards: post me erat Aegina, ante Megara, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 9:

    fluvius ab tergo, ante circaque velut ripa praeceps oram ejus omnem cingebat,

    Liv. 27, 18; 22, 5:

    coronatus stabit et ante calix,

    Tib. 2, 5, 98:

    plena oculis et ante et retro,

    Vulg. Apoc. 4, 6.—Of motion (cf. supra, I. A. 1.):

    si aut manibus ingrediatur quis aut non ante, sed retro,

    Cic. Fin. 5, 12, 35:

    pallida Tisiphone morbos agit ante metumque,

    Verg. G. 3, 552.—
    B.
    1.. Of time, before, previously (always in reference to another past time, while ante as prep. is used in reference to the present).
    a.
    With verbs:

    nonne oportuit Praescīsse me ante,

    Ter. And. 1, 5, 4:

    id te oro, ut ante eamus,

    id. ib. 3, 3, 24;

    very freq. in Cic.: quod utinam illi ante accidisset,

    Cic. Phil. 11, 14:

    quae ante acta sunt,

    id. Verr. 1, 109:

    sicut ante fecimus,

    Vulg. Jos. 8, 5; ib. Jud. 16, 20:

    fructus omnis ante actae vitae,

    Cic. Marcell. 3; so Ov. M. 12, 115, and Tac. A. 6, 16:

    apud vos ante feci mentionem,

    Cic. Agr. 3, 4:

    faciam hoc non novum, sed ab eis ante factum,

    id. Verr. 1, 55; Verg. E. 9, 63; Juv. 3, 243; 15, 320:

    illud de quo ante dixi,

    Cic. Sex. Rosc. 116:

    quos ante dixi,

    id. Off. 2, 14, 50:

    ut ante dixi,

    id. Imp. Pomp. 16; id. Mil. 45:

    quem ad modum ante dixi,

    id. Sex. Rosc. 91:

    additis, quae ante deliquerant,

    Tac. A. 6, 9:

    filium ante sublatum brevi amisit,

    id. Agr. 6; id. G. 10; id. A. 11, 7; id. H. 2, 43.—And often accomp. by jam:

    acceperam jam ante Caesaris litteras, ut etc.,

    Cic. Phil. 2, 49; id. Marcell. 12; id. Verr. 2, 23.—Rarely accomp. by saepe.:

    ut saepe ante fecerant,

    Cic. Balb. 40; id. Rab. Post. 13.—
    b.
    Rarely with adjj.:

    non filius ante pudicus,

    Juv. 3, 111:

    quos acciverat, incertum, experiens an et ante gnavos,

    Tac. A. 14, 7.—
    c.
    Often with substt. in the abl. or acc. for a more accurate designation of time (cf. also abhinc with the abl. and acc.; in these cases ante was considered by the ancient critics as a prep., which could also govern the abl.; cf. Charis. p. 209 P.; Serv. ad Verg. E. 1, 30. The position of ante is sometimes before and sometimes after the subst., and sometimes between the numeral and the subst.):

    illos septem et multis ante saeculis Lycurgum accepimus fuisse sapientes,

    Cic. Tusc. 5, 3, 7:

    etsi perpaucis ante diebus (i. e. before the departure of Theophilus, of whom mention is afterwards made) dederam Q. Mucio litteras ad te,

    id. Fam. 4, 9:

    paucis diebus ante,

    id. Phil. 2, 40:

    viginti annis ante,

    id. Lael. 12, 42:

    voverat eam annis undecim ante,

    Liv. 40, 52, 4 (cf. id. 40, 51:

    quae bello Ligustico ante annis octo vovisset): optimum erit ante annum scrobes facere,

    a year before, Col. 4, 2; Plin. Ep. 8, 23, 7:

    Tyron urbem ante annum Trojanae cladis condiderunt,

    a year before the fall of Troy, Just. 18, 3, 5:

    ante quadriennium amissus es,

    four years previously, Tac. Agr. 45:

    aliquot ante annos,

    Suet. Caes. 12; v. id. ib. 81 al.—
    d.
    With the advv. multo, paulo, aliquanto, tanto, quanto, and rarely permultum:

    multo ante prospexi tempestatem futuram,

    Cic. Fam. 4, 3, 3:

    haud multo ante adventum,

    Tac. Agr. 18.—And in the order ante multo:

    ante multo a te didicerimus,

    Cic. Sen. 2, 6:

    Venisti paulo ante in senatum,

    id. Cat. 1, 7, 16; id. Marcell. 7; id. Mil. 7; Tac. G. 41; id. H. 3, 68; Suet. Caes. 21; Vulg. Sap. 15, 8; ib. 2 Macc. 3, 30;

    6, 29 et saep.—And in the order ante paulo: quae ante paulo perbreviter attigi,

    Cic. Rep. 2, 4:

    profectus est aliquanto ante furorem Catilinae,

    id. Sull. 20, 56 bis; id. Verr. 1, 149.—And in the order ante aliquanto: ante aliquanto quam tu natus es, Cic. Fam. [p. 129] 10, 4; id. Vatin. 25; id. Verr. 2, 46:

    tanto ante praedixeras,

    id. Phil. 2, 33:

    quod si Cleomenes non tanto ante fugisset,

    id. Verr. 2, 5, 34; 5, 78, 89; id. Cat. 3, 17; id. de Or. 1, 7, 26; so Quint. 2, 4, 28:

    quanto ante providerit,

    Cic. Sest. 8:

    permultum ante certior factus eram litteris,

    id. Fam. 3, 11; cf. Prisc. p. 1191 P.—
    2.
    Followed by quam (written also as one word, antequam; the form prius quam was more freq. in archaic Latin), sooner than; before.
    a.
    With ind. pres.:

    ante quam doceo id factum non esse, libet mihi,

    Cic. Quinct. 48:

    ante quam ad sententiam redeo, de me pauca dicam,

    id. Cat. 4, 20; id. Mil. 7; id. Deiot. 7; id. Clu. 6.—
    b.
    With ind. perf.:

    memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum disserere,

    Cic. Lael. 3, 11:

    anno ipso ante quam natus est Ennius,

    id. Brut. 18, 72:

    ante aliquanto quam tu natus es,

    id. Fam. 10, 3:

    neque ante dimisit eum quam fidem dedit,

    Liv. 39, 10:

    ante quam ille est factus inimicus,

    Cic. Phil. 12, 9.—
    c.
    Rarely with fut. perf.:

    ante provinciam sibi decretam audiet quam potuerit tempus ei rei datum suspicari,

    Cic. Phil. 11, 24:

    neque defatigabor ante quam... percepero,

    id. de Or. 3, 36, 145.—
    d.
    With subj. pres.:

    ante quam veniat in Pontum, litteras ad Cn. Pompeium mittet,

    Cic. Agr. 2, 53:

    hac lege ante omnia veniunt, quam gleba una ematur,

    id. ib. 2, 71; id. Sest. 15; id. Phil. 1, 1; Verg. E. 1, 60 sqq.; Vulg. Gen. 11, 4; ib. 4 Reg. 2, 9; ib. Matt. 6, 8.—
    e.
    With subj. imperf.:

    Romae et ad urbem, ante quam proficisceretur, quaerere coepit,

    Cic. Verr. 2, 167:

    qui (sol) ante quam se abderet, fugientem vidit Antonium,

    id. Phil. 14, 27; 8, 1; id. Verr. 4, 147; Vulg. Gen. 2, 5; 13, 10; ib. Matt. 1, 18; ib. Joan. 8, 58.—
    f.
    With subj. perf.:

    ante vero quam sit ea res adlata, laetitiā frui satis est,

    Cic. Phil. 14, 1:

    domesticum malum opprimit ante quam prospicere potueris,

    id. Verr. 1, 39; id. Sull. 44; id. Planc. 40:

    nec ante vincere desierint quam Rubro mari inclusis quod vincerent defuerit,

    Liv. 42, 52:

    nec ante (barbam capillumque) dempserit quam vindicāsset,

    Suet. Caes. 67.—
    g.
    With subj. pluperf.:

    se ante quam eam uxorem duxisset domum, sperāsse etc.,

    Ter. Hec. 1, 2, 71:

    qui ante quam de meo adventu audire potuissent, in Macedoniam perrexi,

    Cic. Planc. 98:

    ut consul ante fieret, quam ullum alium magistratum capere licuisset,

    id. Imp. Pomp. 62; id. Quinct. 9; id. Verr. 2, 55; 2, 171.—
    h.
    With inf.:

    dici vix potest quam multa sint quae respondeatis ante fieri oportere, quam ad hanc rationem devenire,

    Cic. Quinct. 54.—
    i.
    With part.:

    armati nullum ante finem pugnae quam morientes fecerunt,

    Liv. 21, 15, 4 (on the use of these different constructions, v. Roby, §§ 1671, 1462, 1672 etc.; Draeger, Hist. Synt. II. pp. 589 sqq.;

    and esp. Fischer, Gr. § 621). —In the poets sometimes with quam before ante: Respice item quam nil ad nos anteacta vetustas Temporis aeterni fuerit, quam nascimur ante,

    Lucr. 3, 972:

    Non ego signatis quicquam mandare tabellis, Ne legat id nemo quam meus ante, velim,

    Tib. 4, 7, 8; Mart. 9, 36, 6.—Also in the poets sometimes pleon. ante—prius—quam:

    sed mihi vel tellus optem prius ima dehiscat Ante, pudor, quam te violo aut tua jura resolvo,

    Verg. A. 4, 24; so,

    prius—quam— ante: Aut prius infecto deposcit praemia cursu, Septima quam metam triverit ante rota?

    Prop. 3, 20, 25.—
    3.
    For the designation of order, foll. by tum, deinde, etc., first, in the first place (only in later Lat. for the class. primum):

    ut ante caput, deinde reliqua pars auferatur,

    Cels. 7, 29:

    et ante dicam de his, quae, etc.: tum, etc.,

    id. 5, 26:

    ante tonderi... deinde... tum, etc.,

    id. 6, 6, 8; so Plin. 34, 13, 34, § 131 dub.—
    4.
    Very rarely used as adj. (in imitation of the Greek):

    neque enim ignari sumus ante malorum,

    earlier, previous ills, Verg. A. 1, 198 (cf. tôn paros kakôn, Soph. O. T. 1423):

    ille elegit, qui recipit ante meliorem,

    Quint. Decl. 1, 14; cf. Liv. 24, 82, 5 (on this use of the adv., v. Kritz ad Sall. J. 76, 5).
    III.
    In composition.
    A.
    Of space, before, in front of, forwards: antepono, antefigo, antefero, antemitto.—
    B.
    Fig. of preference, before, above: antepono.—
    C.
    Of degree, before, above, more: antepotens, antepollens—
    D.
    In designations of time only with adjj. and advv.: antelucanus, antemeridianus, antehac, antelucio.With verbs, ante is more correctly written separately: ante actus, ante factus, ante gestus, ante paro, etc., although editions differ in this respect. V. more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 361-390, and pp. 394-402.

    Lewis & Short latin dictionary > anti

  • 6 praetereo

    praetĕr-ĕo, īvi, and more freq. ĭi, ĭtum, īre ( fut. praeteriet, Vulg. Sap. 1, 8; id. Ecclus. 39, 37; Juvenc. 4, 159), v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To go by or past, to pass by:

    si nemo hac praeteriit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 15:

    ut arbitri sint, qui praetereant per vias,

    id. Merc. 5, 4, 46:

    praeteriens modo,

    in passing by, Ter. And. 1, 5, 18:

    quasi praeteriens satisfaciam universis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; cf. id. Brut. 54, 200:

    te praetereunte,

    Juv. 3, 275.—Of impers. and abstract subjects: nec, quae praeteriit, iterum revocabitur unda nec quae praeteriit hora;

    redire potest,

    Ov. A. A. 3, 63:

    nocte hac, quae praeteriit, proxima,

    Plaut. Merc. 2, 1, 3.—So of time:

    biennium praeteriit cum ille cubitum nullum processerit,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    tertius jam praeteriit annus, cum interim, etc.,

    Sen. Cons. ad Marc. 1, 7.—
    B.
    To be lost, disregarded, perish, pass away, pass without attention or fulfilment (late Lat.):

    aut unus apex non praeteribit de lege,

    Vulg. Matt. 5, 8:

    figura hujus mundi,

    id. 1 Cor. 7, 31; id. Eccl. 1, 4; 7, 1.—
    II.
    Act., to go by or past, to pass by, overtake, pass a person or thing.
    A.
    Lit.:

    praeterire pistrinum,

    Plaut. Capt. 4, 2, 27:

    jam hunc non ausim praeterire,

    id. As. 3, 4, 15:

    hortos,

    Cic. Fin. 5, 1, 3:

    jam hos cursu, jam praeterit illos,

    Verg. A. 4, 157:

    Maura Pudicitiae cum praeterit aram,

    Juv. 6, 308.— Pass.:

    praeterita est virgo,

    Ov. M. 10, 680.—Of inanim. subjects:

    ripas Flumina praetereunt,

    flow past their banks, Hor. C. 4, 7, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To pass by an evil, to escape a danger:

    nescis, quid mali Praeterieris,

    Ter. Hec. 3, 4, 4.—
    2.
    With neutr. adj., or a clause as subject, to escape one, i. e. to escape one's knowledge, be unknown to one:

    non me praeterit... me longius prolapsum esse,

    Cic. Caecin. 35, 101:

    sed te non praeterit, quam sit difficile,

    id. Fam. 1, 8, 2: nec dubitamus multa esse, quae et nos praeterierint, Plin. H. N. praef. § 18.—
    3.
    To pass by or over, i. e.
    a.
    To pass over, leave out, omit, not mention:

    quae nunc ego omnia praetereo ac relinquo,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106:

    ut hoc praeteream, quod, etc.,

    id. ib. 2, 3, 77, §

    178: omitto jurisdictionem contra leges, caedes relinquo, libidines praetereo,

    id. Prov. Cons. 3, 6:

    et quod paene praeterii, Bruti tui causā feci omnia,

    what I had nearly failed to mention, id. Att. 6, 3, 5:

    aliquid silentio,

    id. Brut. 22, 88:

    praeteream, referamne tuum... Dedecus?

    Ov. F. 6, 319:

    ut nihil praeteream,

    Plin. 2, 98, 101, § 220:

    ne quid praetereatur,

    id. 16, 10, 20, § 50.—
    b.
    To pass over, omit, make no use of:

    locus, qui praeteritus neglegentiā est,

    Ter. Ad. prol. 14.—
    c.
    To pass over, to omit, leave out, in reading or writing, Mart. 13, 3, 8:

    litteras non modo, sed syllabas praeterit,

    Suet. Aug. 88.—
    d.
    To neglect or forget to do a thing, to omit, leave out, in action; with inf.:

    verum, quod praeterii dicere, neque illa matrem, etc.,

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    quod sciscitari paene praeterivi,

    App. M. 3, p. 139, 22.—With acc.:

    nullum genus crudelitatis praeterire,

    to leave unpractised, Cic. Phil. 3, 2, 4.— Pass.:

    tantā vi dixisse ut nulla pars orationis silentio praeteriretur,

    left without applause, Cic. Brut. 22, 88.—
    e.
    In elections. legacies, invitations, donations, etc., to pass over, take no notice of, to neglect, reject, exclude any one:

    populus solet nonnumquam dignos praeterire: nec, si a populo praeteritus est, etc.,

    Cic. Planc. 3, 8:

    cum sapiens et bonus vir suffragiis praeteritur,

    id. Tusc. 5, 19, 54:

    Philippus et Marcellus praetereuntur,

    were passed by, received no appointment, Caes. B. C. 1, 6:

    fratris filium praeteriit,

    has passed by, bequeathed nothing to, Cic. Phil. 2, 16, 41:

    me quoque Romani praeteriere patres,

    neglected me, forgot me, Ov. F. 5, 312:

    quid repente factum, Quod sum praeteritus vetus sodalis?

    Mart. 7, 86, 5:

    si eum (filium) silentio praeterierit, inutiliter testabitur,

    Gai. Inst. 2, 123.—
    f.
    To go beyond, to surpass, excel:

    hos nobilitate Mago Carthaginiensis praeteriit,

    Varr. R. R. 1, 1:

    virtus alios tua praeterit omnes,

    Ov. P. 4, 7, 51:

    ut Ajax praeteriit Telamonem,

    Juv. 14, 214.—
    g.
    To transgress:

    justum praeterit ira modum,

    due limits, Ov. F. 5, 304. —Hence,
    A.
    praetĕrĕunter, adv., in passing, cursorily (eccl. Lat.):

    loqui,

    Aug. Tractat. 118, in Joann.—
    B.
    praetĕrĭ-tus, a, um, P. a., gone by, past, past and gone, departed:

    nec praeteritum tempus unquam revertitur,

    Cic. Sen. 19, 69:

    aetas,

    id. ib. 2, 4:

    anni,

    Verg. A. 8, 560:

    nox, Prop 2, 11 (3, 6), 9: culpa,

    Ov. H. 20, 187:

    labor,

    Quint. 10, 7, 4:

    secula,

    id. 12, 4, 2:

    vita,

    Just. 42, 1:

    viri,

    dead and gone, departed, Prop. 2, 10, 52 (3, 5, 36):

    negotiantes veniā in praeteritum donavit,

    for the past, for their past conduct, Suet. Dom. 9:

    praeteritā noc. te,

    last night, Juv. 10, 235.—In gram.: tempus praeteritum, the past or preterit tense:

    quaedam verba etiam mutantur, ut fero in praeterito,

    Quint. 1, 4, 29.— Subst.: prae-tĕrĭta, ōrum, n., things gone by, the past:

    sevocatus animus a contagione corporis meminit praeteritorum, praesentia cernit, futura praevidet,

    Cic. Div. 1, 30, 63; id. Fat. 7, 14:

    monet ut in reliquum tempus omnes suspiciones vitet: praeterita se fratri condonare dicit,

    Caes. B. G. 1, 20:

    invidiam praeteritorum contemptu praesentium demere,

    Just. 21, 5, 10.—Prov.:

    praeterita mutare non possumus,

    Cic. Pis. 25, 59 init. —In partic., Praetĕrĭta, ōrum, n., things passed over (Gr. paraleipomena), a name of the books of Chronicles, because they contain what had been omitted in the books of Kings, Hier. Ep. 18, n. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > praetereo

  • 7 Praeterita

    praetĕr-ĕo, īvi, and more freq. ĭi, ĭtum, īre ( fut. praeteriet, Vulg. Sap. 1, 8; id. Ecclus. 39, 37; Juvenc. 4, 159), v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To go by or past, to pass by:

    si nemo hac praeteriit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 15:

    ut arbitri sint, qui praetereant per vias,

    id. Merc. 5, 4, 46:

    praeteriens modo,

    in passing by, Ter. And. 1, 5, 18:

    quasi praeteriens satisfaciam universis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; cf. id. Brut. 54, 200:

    te praetereunte,

    Juv. 3, 275.—Of impers. and abstract subjects: nec, quae praeteriit, iterum revocabitur unda nec quae praeteriit hora;

    redire potest,

    Ov. A. A. 3, 63:

    nocte hac, quae praeteriit, proxima,

    Plaut. Merc. 2, 1, 3.—So of time:

    biennium praeteriit cum ille cubitum nullum processerit,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    tertius jam praeteriit annus, cum interim, etc.,

    Sen. Cons. ad Marc. 1, 7.—
    B.
    To be lost, disregarded, perish, pass away, pass without attention or fulfilment (late Lat.):

    aut unus apex non praeteribit de lege,

    Vulg. Matt. 5, 8:

    figura hujus mundi,

    id. 1 Cor. 7, 31; id. Eccl. 1, 4; 7, 1.—
    II.
    Act., to go by or past, to pass by, overtake, pass a person or thing.
    A.
    Lit.:

    praeterire pistrinum,

    Plaut. Capt. 4, 2, 27:

    jam hunc non ausim praeterire,

    id. As. 3, 4, 15:

    hortos,

    Cic. Fin. 5, 1, 3:

    jam hos cursu, jam praeterit illos,

    Verg. A. 4, 157:

    Maura Pudicitiae cum praeterit aram,

    Juv. 6, 308.— Pass.:

    praeterita est virgo,

    Ov. M. 10, 680.—Of inanim. subjects:

    ripas Flumina praetereunt,

    flow past their banks, Hor. C. 4, 7, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To pass by an evil, to escape a danger:

    nescis, quid mali Praeterieris,

    Ter. Hec. 3, 4, 4.—
    2.
    With neutr. adj., or a clause as subject, to escape one, i. e. to escape one's knowledge, be unknown to one:

    non me praeterit... me longius prolapsum esse,

    Cic. Caecin. 35, 101:

    sed te non praeterit, quam sit difficile,

    id. Fam. 1, 8, 2: nec dubitamus multa esse, quae et nos praeterierint, Plin. H. N. praef. § 18.—
    3.
    To pass by or over, i. e.
    a.
    To pass over, leave out, omit, not mention:

    quae nunc ego omnia praetereo ac relinquo,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106:

    ut hoc praeteream, quod, etc.,

    id. ib. 2, 3, 77, §

    178: omitto jurisdictionem contra leges, caedes relinquo, libidines praetereo,

    id. Prov. Cons. 3, 6:

    et quod paene praeterii, Bruti tui causā feci omnia,

    what I had nearly failed to mention, id. Att. 6, 3, 5:

    aliquid silentio,

    id. Brut. 22, 88:

    praeteream, referamne tuum... Dedecus?

    Ov. F. 6, 319:

    ut nihil praeteream,

    Plin. 2, 98, 101, § 220:

    ne quid praetereatur,

    id. 16, 10, 20, § 50.—
    b.
    To pass over, omit, make no use of:

    locus, qui praeteritus neglegentiā est,

    Ter. Ad. prol. 14.—
    c.
    To pass over, to omit, leave out, in reading or writing, Mart. 13, 3, 8:

    litteras non modo, sed syllabas praeterit,

    Suet. Aug. 88.—
    d.
    To neglect or forget to do a thing, to omit, leave out, in action; with inf.:

    verum, quod praeterii dicere, neque illa matrem, etc.,

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    quod sciscitari paene praeterivi,

    App. M. 3, p. 139, 22.—With acc.:

    nullum genus crudelitatis praeterire,

    to leave unpractised, Cic. Phil. 3, 2, 4.— Pass.:

    tantā vi dixisse ut nulla pars orationis silentio praeteriretur,

    left without applause, Cic. Brut. 22, 88.—
    e.
    In elections. legacies, invitations, donations, etc., to pass over, take no notice of, to neglect, reject, exclude any one:

    populus solet nonnumquam dignos praeterire: nec, si a populo praeteritus est, etc.,

    Cic. Planc. 3, 8:

    cum sapiens et bonus vir suffragiis praeteritur,

    id. Tusc. 5, 19, 54:

    Philippus et Marcellus praetereuntur,

    were passed by, received no appointment, Caes. B. C. 1, 6:

    fratris filium praeteriit,

    has passed by, bequeathed nothing to, Cic. Phil. 2, 16, 41:

    me quoque Romani praeteriere patres,

    neglected me, forgot me, Ov. F. 5, 312:

    quid repente factum, Quod sum praeteritus vetus sodalis?

    Mart. 7, 86, 5:

    si eum (filium) silentio praeterierit, inutiliter testabitur,

    Gai. Inst. 2, 123.—
    f.
    To go beyond, to surpass, excel:

    hos nobilitate Mago Carthaginiensis praeteriit,

    Varr. R. R. 1, 1:

    virtus alios tua praeterit omnes,

    Ov. P. 4, 7, 51:

    ut Ajax praeteriit Telamonem,

    Juv. 14, 214.—
    g.
    To transgress:

    justum praeterit ira modum,

    due limits, Ov. F. 5, 304. —Hence,
    A.
    praetĕrĕunter, adv., in passing, cursorily (eccl. Lat.):

    loqui,

    Aug. Tractat. 118, in Joann.—
    B.
    praetĕrĭ-tus, a, um, P. a., gone by, past, past and gone, departed:

    nec praeteritum tempus unquam revertitur,

    Cic. Sen. 19, 69:

    aetas,

    id. ib. 2, 4:

    anni,

    Verg. A. 8, 560:

    nox, Prop 2, 11 (3, 6), 9: culpa,

    Ov. H. 20, 187:

    labor,

    Quint. 10, 7, 4:

    secula,

    id. 12, 4, 2:

    vita,

    Just. 42, 1:

    viri,

    dead and gone, departed, Prop. 2, 10, 52 (3, 5, 36):

    negotiantes veniā in praeteritum donavit,

    for the past, for their past conduct, Suet. Dom. 9:

    praeteritā noc. te,

    last night, Juv. 10, 235.—In gram.: tempus praeteritum, the past or preterit tense:

    quaedam verba etiam mutantur, ut fero in praeterito,

    Quint. 1, 4, 29.— Subst.: prae-tĕrĭta, ōrum, n., things gone by, the past:

    sevocatus animus a contagione corporis meminit praeteritorum, praesentia cernit, futura praevidet,

    Cic. Div. 1, 30, 63; id. Fat. 7, 14:

    monet ut in reliquum tempus omnes suspiciones vitet: praeterita se fratri condonare dicit,

    Caes. B. G. 1, 20:

    invidiam praeteritorum contemptu praesentium demere,

    Just. 21, 5, 10.—Prov.:

    praeterita mutare non possumus,

    Cic. Pis. 25, 59 init. —In partic., Praetĕrĭta, ōrum, n., things passed over (Gr. paraleipomena), a name of the books of Chronicles, because they contain what had been omitted in the books of Kings, Hier. Ep. 18, n. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Praeterita

  • 8 praeterita

    praetĕr-ĕo, īvi, and more freq. ĭi, ĭtum, īre ( fut. praeteriet, Vulg. Sap. 1, 8; id. Ecclus. 39, 37; Juvenc. 4, 159), v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To go by or past, to pass by:

    si nemo hac praeteriit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 15:

    ut arbitri sint, qui praetereant per vias,

    id. Merc. 5, 4, 46:

    praeteriens modo,

    in passing by, Ter. And. 1, 5, 18:

    quasi praeteriens satisfaciam universis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; cf. id. Brut. 54, 200:

    te praetereunte,

    Juv. 3, 275.—Of impers. and abstract subjects: nec, quae praeteriit, iterum revocabitur unda nec quae praeteriit hora;

    redire potest,

    Ov. A. A. 3, 63:

    nocte hac, quae praeteriit, proxima,

    Plaut. Merc. 2, 1, 3.—So of time:

    biennium praeteriit cum ille cubitum nullum processerit,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    tertius jam praeteriit annus, cum interim, etc.,

    Sen. Cons. ad Marc. 1, 7.—
    B.
    To be lost, disregarded, perish, pass away, pass without attention or fulfilment (late Lat.):

    aut unus apex non praeteribit de lege,

    Vulg. Matt. 5, 8:

    figura hujus mundi,

    id. 1 Cor. 7, 31; id. Eccl. 1, 4; 7, 1.—
    II.
    Act., to go by or past, to pass by, overtake, pass a person or thing.
    A.
    Lit.:

    praeterire pistrinum,

    Plaut. Capt. 4, 2, 27:

    jam hunc non ausim praeterire,

    id. As. 3, 4, 15:

    hortos,

    Cic. Fin. 5, 1, 3:

    jam hos cursu, jam praeterit illos,

    Verg. A. 4, 157:

    Maura Pudicitiae cum praeterit aram,

    Juv. 6, 308.— Pass.:

    praeterita est virgo,

    Ov. M. 10, 680.—Of inanim. subjects:

    ripas Flumina praetereunt,

    flow past their banks, Hor. C. 4, 7, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To pass by an evil, to escape a danger:

    nescis, quid mali Praeterieris,

    Ter. Hec. 3, 4, 4.—
    2.
    With neutr. adj., or a clause as subject, to escape one, i. e. to escape one's knowledge, be unknown to one:

    non me praeterit... me longius prolapsum esse,

    Cic. Caecin. 35, 101:

    sed te non praeterit, quam sit difficile,

    id. Fam. 1, 8, 2: nec dubitamus multa esse, quae et nos praeterierint, Plin. H. N. praef. § 18.—
    3.
    To pass by or over, i. e.
    a.
    To pass over, leave out, omit, not mention:

    quae nunc ego omnia praetereo ac relinquo,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106:

    ut hoc praeteream, quod, etc.,

    id. ib. 2, 3, 77, §

    178: omitto jurisdictionem contra leges, caedes relinquo, libidines praetereo,

    id. Prov. Cons. 3, 6:

    et quod paene praeterii, Bruti tui causā feci omnia,

    what I had nearly failed to mention, id. Att. 6, 3, 5:

    aliquid silentio,

    id. Brut. 22, 88:

    praeteream, referamne tuum... Dedecus?

    Ov. F. 6, 319:

    ut nihil praeteream,

    Plin. 2, 98, 101, § 220:

    ne quid praetereatur,

    id. 16, 10, 20, § 50.—
    b.
    To pass over, omit, make no use of:

    locus, qui praeteritus neglegentiā est,

    Ter. Ad. prol. 14.—
    c.
    To pass over, to omit, leave out, in reading or writing, Mart. 13, 3, 8:

    litteras non modo, sed syllabas praeterit,

    Suet. Aug. 88.—
    d.
    To neglect or forget to do a thing, to omit, leave out, in action; with inf.:

    verum, quod praeterii dicere, neque illa matrem, etc.,

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    quod sciscitari paene praeterivi,

    App. M. 3, p. 139, 22.—With acc.:

    nullum genus crudelitatis praeterire,

    to leave unpractised, Cic. Phil. 3, 2, 4.— Pass.:

    tantā vi dixisse ut nulla pars orationis silentio praeteriretur,

    left without applause, Cic. Brut. 22, 88.—
    e.
    In elections. legacies, invitations, donations, etc., to pass over, take no notice of, to neglect, reject, exclude any one:

    populus solet nonnumquam dignos praeterire: nec, si a populo praeteritus est, etc.,

    Cic. Planc. 3, 8:

    cum sapiens et bonus vir suffragiis praeteritur,

    id. Tusc. 5, 19, 54:

    Philippus et Marcellus praetereuntur,

    were passed by, received no appointment, Caes. B. C. 1, 6:

    fratris filium praeteriit,

    has passed by, bequeathed nothing to, Cic. Phil. 2, 16, 41:

    me quoque Romani praeteriere patres,

    neglected me, forgot me, Ov. F. 5, 312:

    quid repente factum, Quod sum praeteritus vetus sodalis?

    Mart. 7, 86, 5:

    si eum (filium) silentio praeterierit, inutiliter testabitur,

    Gai. Inst. 2, 123.—
    f.
    To go beyond, to surpass, excel:

    hos nobilitate Mago Carthaginiensis praeteriit,

    Varr. R. R. 1, 1:

    virtus alios tua praeterit omnes,

    Ov. P. 4, 7, 51:

    ut Ajax praeteriit Telamonem,

    Juv. 14, 214.—
    g.
    To transgress:

    justum praeterit ira modum,

    due limits, Ov. F. 5, 304. —Hence,
    A.
    praetĕrĕunter, adv., in passing, cursorily (eccl. Lat.):

    loqui,

    Aug. Tractat. 118, in Joann.—
    B.
    praetĕrĭ-tus, a, um, P. a., gone by, past, past and gone, departed:

    nec praeteritum tempus unquam revertitur,

    Cic. Sen. 19, 69:

    aetas,

    id. ib. 2, 4:

    anni,

    Verg. A. 8, 560:

    nox, Prop 2, 11 (3, 6), 9: culpa,

    Ov. H. 20, 187:

    labor,

    Quint. 10, 7, 4:

    secula,

    id. 12, 4, 2:

    vita,

    Just. 42, 1:

    viri,

    dead and gone, departed, Prop. 2, 10, 52 (3, 5, 36):

    negotiantes veniā in praeteritum donavit,

    for the past, for their past conduct, Suet. Dom. 9:

    praeteritā noc. te,

    last night, Juv. 10, 235.—In gram.: tempus praeteritum, the past or preterit tense:

    quaedam verba etiam mutantur, ut fero in praeterito,

    Quint. 1, 4, 29.— Subst.: prae-tĕrĭta, ōrum, n., things gone by, the past:

    sevocatus animus a contagione corporis meminit praeteritorum, praesentia cernit, futura praevidet,

    Cic. Div. 1, 30, 63; id. Fat. 7, 14:

    monet ut in reliquum tempus omnes suspiciones vitet: praeterita se fratri condonare dicit,

    Caes. B. G. 1, 20:

    invidiam praeteritorum contemptu praesentium demere,

    Just. 21, 5, 10.—Prov.:

    praeterita mutare non possumus,

    Cic. Pis. 25, 59 init. —In partic., Praetĕrĭta, ōrum, n., things passed over (Gr. paraleipomena), a name of the books of Chronicles, because they contain what had been omitted in the books of Kings, Hier. Ep. 18, n. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > praeterita

  • 9 ingero

    in-gĕro, gessi, gestum, 3, v. a. ( imper. inger for ingere, Cat. 27, 2), to carry, pour, throw, or put into, in, or upon a place.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    aquam ingere,

    Plaut. Ps. 1, 2, 24:

    ligna foco,

    Tib. 2, 1, 22:

    quicquid vini oleique erat, oribus ingerebatur,

    Curt. 7, 5, 7:

    e puteis aquam in salinas,

    Plin. 31, 7, 39, § 81.—
    B.
    Esp.
    1.
    Ingerere se, to betake one ' s self or rush to any place:

    ubi confertissimos hostes pugnare conspexisset, eo se semper ingerebat,

    Just. 11, 14, 5:

    se morti obviam,

    Sen. Herc. Fur. 1032; cf.: se oculis, to offer one ' s self to, Just. 18, 7, 9:

    sese periclis,

    Sil. 10, 5.—
    2.
    To inflict upon, execute, apply:

    supplicia,

    Sen. Med. 461:

    pugnos alicui in ventrem,

    to deal blows, Ter. Phorm. 5, 8, 95: verbera, Curt. 6, 11, 8:

    manus capiti,

    Sen. Ep. 99 med.
    3.
    Of weapons, to press upon, thrust into:

    ensem viris,

    Val. Fl. 6, 230:

    hastas in tergum fugientibus,

    Verg. A. 9, 763:

    saxa in subeuntes,

    Liv. 2, 65, 4:

    sagittas et jacula,

    id. 36, 18, 5:

    missilia in propugnantes,

    Curt. 4, 3, 15; 4, 4, 13.—
    4.
    To bring, give, or present to one:

    saginandis anseribus polentae duas partes, et furfuris quatuor ingerunt,

    Pall. 1, 30:

    mihi nova pocula,

    Nemes. Cyneg. 5.— Absol.:

    aqua frigida ingesta sistitur sanguis,

    administered internally, Plin. 31, 3, 23, § 40.—
    5.
    To bring, throw, heap, or put upon a person or thing:

    ut Cassandreus, saucius ingestā contumuleris humo,

    Ov. Ib. 460:

    vasta giganteis ingesta est insula membris,

    id. M. 5, 346:

    adeps pastillis ingestus,

    Plin. 30, 13, 38, § 112:

    stercus vitibus,

    Col. 2, 16, 8:

    summis ingestum montibus Aepy,

    Stat. Th. 4, 180:

    facies ingesta sopori,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 81:

    ingesta vincula unguibus,

    id. B. Gild. 365:

    supplicia,

    Sen. Med. 461. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., of language.
    1.
    To pour forth, to pour out against:

    convicia alicui,

    Hor. S. 1, 5, 12:

    contumelias,

    Tac. A. 1, 39:

    vocis verborumque quantum voletis,

    Liv. 3, 68, 4. —
    2.
    To mention, repeat, keep saying:

    auctorem suum ingerit et inculcat,

    Sen. Ben. 1, 12:

    ingerebat lentissima voce, Carpe, Carpe,

    Petr. 36; Sen. Ben. 7, 22, 2:

    omnia mala ingerebat,

    Plaut. Men. 5, 1, 17:

    voces quae plerumque verae et graves coram ingerebantur,

    Tac. A. 4, 42:

    a tribunis eadem ingerebantur,

    id. H. 4, 78.—
    B.
    In partic.
    1.
    To obtrude, press, or force upon one:

    ne recusanti quidem amicitiam suam ingerere destitit,

    Suet. Vit. Hor. p. 297 Roth:

    nomina liberis,

    Tac. Or. 7; cf. id. A. 1, 72:

    filium filiamque orbis senibus,

    Petr. 140:

    omnia imperia recusanti,

    Just. 6, 8:

    ingerebat iste Artemidorum,

    Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69:

    his se ingerit (Fortuna),

    presses her favors, Juv. 6, 609:

    veritatis tanta vis est ut nemo... qui non videat ingerentem se oculis divinam claritatem,

    Lact. 1, 5, 2:

    nomen patris patriae a populo saepius ingestum repudiavit,

    pressed upon him, Tac. A. 1, 72.—
    2.
    To heap up:

    scelus sceleri,

    Sen. Thyest. 731.

    Lewis & Short latin dictionary > ingero

  • 10 perago

    pĕr-ăgo, ēgi, actum ( inf. paragier, Cato, Orig. 7, p. 1), 3, v. a.
    I.
    To thrust through, pierce through, transfix (only poet. and in post-Aug. prose):

    Theseus latus ense peregit,

    transpierced, Ov. H. 4, 119:

    aliquem ardenti quercu,

    Val. Fl. 1, 146; cf.:

    externa peragi dextrā,

    Sil. 11, 364.—Hence, transf., to kill, slay, Mart. 5, 37, 16.—
    B.
    To pass through, traverse:

    freta,

    Ov. H. 15, 65:

    cum sol duodena peregit Signa,

    id. M. 13, 618.—
    II.
    To drive about, harass, disturb, disquiet, agitate, annoy a person or thing (very rare):

    pecora peragens asilus,

    Sen. Ep. 58, 2: totum Sempronium usque eo perago, ut, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1.—
    III. A.
    In gen. (class.;

    syn.: exsequor, conficio, patro): multum egerunt, qui ante nos fuerunt, sed non peregerunt,

    Sen. Ep. 64, 8: carmen tubā solā peregit, Enn. ap. Lact. ad Stat. Th. 11, 56 (Ann. v. 508 Vahl.):

    fabulam,

    Cic. Sen. 19, 70; cf. id. ib. 18, 64 (and v. peractio):

    comitia,

    id. N. D. 2, 4, 10:

    concilium,

    Caes. B. G. 6, 4:

    partes suas,

    Plin. Ep. 7, 33, 5:

    conata,

    Juv. 13. 210:

    inceptum,

    Verg. A. 4, 452:

    cursum,

    id. ib. 4, 653; cf.:

    coeptum iter,

    Ov. F. 1, 188:

    dona,

    to finish distributing, Verg. A. 5, 362: mandata, Ov. M. 7, 502:

    aetatem, vitam, aevum,

    id. Tr. 4, 8, 13; 41; id. M. 15, 485:

    facinus,

    Juv. 6, 640; also, to exhaust:

    quot viros,

    Auct. Priap. 34.— Absol., = diagein, to pass one's life, Pers. 5, 138.— Pass. impers.:

    Quis non peractum esse cum Pompeio crederet?

    that the war with Pompey is ended, Flor. 4, 2, 53.—
    B.
    In partic., in jurid. Lat.:

    reum,

    to continue a prosecution till the defendant is condemned, Liv. 4, 42; Plin. Ep. 3, 9, 4; Ov. P. 4, 6, 30; Val. Max. 6, 2, 4:

    accusationem,

    to prosecute to the end, Plin. Ep. 6, 31, 6:

    receptus est reus, neque peractus, ob mortem opportunam,

    Tac. A. 4, 21.—
    IV.
    In gen., to work, or work up any thing.
    A.
    Lit.:

    humum,

    to till, cultivate, Ov. F. 4, 693:

    cibum,

    to digest, Plin. 9, 60, 86, § 183. —
    B.
    Trop., to go through, go over, to relate, describe, detail, state:

    legatus peragit deinde postulata...Haec paucis verbis carminis concipiendique jurisjurandi mutatis peragit,

    Liv. 1, 32, 6 sq.:

    verbis auspicia,

    to mention, id. 1, 18 fin.:

    res pace belloque gestas,

    to describe, treat of, id. 2, 1:

    dum perago tecum pauca,

    Ov. Am. 2, 2, 2:

    res tenues, tenui sermone peractas,

    delivered, Hor. S. 2, 4, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > perago

См. также в других словарях:

  • any person you care to mention — any person/thing/you care to name/mention/ phrase anyone or anything at all, used especially in comparisons It was definitely hotter than any place in the tropics you’d care to mention. Thesaurus: ways of comparing things …   Useful english dictionary

  • any person you care to name — any person/thing/you care to name/mention/ phrase anyone or anything at all, used especially in comparisons It was definitely hotter than any place in the tropics you’d care to mention. Thesaurus: ways of comparing things …   Useful english dictionary

  • any thing you care to mention — any person/thing/you care to name/mention/ phrase anyone or anything at all, used especially in comparisons It was definitely hotter than any place in the tropics you’d care to mention. Thesaurus: ways of comparing things …   Useful english dictionary

  • any thing you care to name — any person/thing/you care to name/mention/ phrase anyone or anything at all, used especially in comparisons It was definitely hotter than any place in the tropics you’d care to mention. Thesaurus: ways of comparing things …   Useful english dictionary

  • mention — 01. Could you [mention] the meeting to Charlie when you see him? I don t want him to forget. 02. Don t [mention] anything about the dead hamster to the kids; it really gets them upset. 03. The government statement made no [mention] of the… …   Grammatical examples in English

  • Real person fiction — (RPF) is a type of fan fiction featuring celebrities or other real people. In the past, terms such as actorfic were used to distinguish such stories from those based on fictional characters from movies or television series. Before the term real… …   Wikipedia

  • Indian philosophy — Any of the numerous philosophical systems developed on the Indian subcontinent, including both orthodox (astika) systems, namely, the Nyaya, Vaisheshika, Samkhya, Yoga, Mimamsa, and Vedanta schools of philosophy, and unorthodox (nastika) systems …   Universalium

  • The Seal of Confession —     The Law of the Seal of Confession     † Catholic Encyclopedia ► The Law of the Seal of Confession     In the Decretum of the Gratian who compiled the edicts of previous councils and the principles of Church law which he published about 1151,… …   Catholic encyclopedia

  • The Blessed Trinity —     The Blessed Trinity     † Catholic Encyclopedia ► The Blessed Trinity     This article is divided as follows:          I. Dogma of the Trinity;     II. Proof of the Doctrine from Scripture;     III. Proof of the Doctrine from Tradition;… …   Catholic encyclopedia

  • TAXATION — This article is arranged according to the following outline: historical aspects legal aspects the biblical period the talmudic period the post talmudic period in general yardsticks of tax assessment taxable property Place of Residence, Business,… …   Encyclopedia of Judaism

  • MISHPAT IVRI — This article is arranged according to the following outline: definition and terminology RELIGIOUS HALAKHAH AND LEGAL HALAKHAH common features law and morals de oraita and de rabbanan distinguishing between the two categories legal consequences of …   Encyclopedia of Judaism

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»